ଦେଖି ଚକା ଆଖି ଆଖି ଯାଏ ଲାଖି

ନୀଳାଚଳ ଧାମେ ଲୀଳା ଲଗାଇଛି

   ମୋ କଳା କହ୍ନେଇ ପରା

  ଦାରୁ ବ୍ରହ୍ମ ସିଏ ଏମିତି ଠାକୁର

   ଭାବେ ଦେଇ ଦିଏ ଧରା ।

ତ୍ରିପଣ୍ଡ କାଳିଆ ମୋ ନୀଳାଚଳିଆ

    ଷୋଳକଳା ବିଭୂଷିତ

 ଅସାମଞସ୍ୟରେ ସବୁ ସାମଞ୍ଜସ୍ୟ

  ତା ଠାରେ ହୁଏ ପ୍ରତୀତ ।

ଅଧା ଗଢ଼ା ହାତ ମହାବାହୁ ସିଏ

   ହାତ ସଦା ସମର୍ପିତ

  ଭକତ ଭାବରେ ଦଉଡି ଯାଏ ସେ

    ନାହିଁ ପୁଣି ତାର ପାଦ ।

ତା ରଙ୍ଗା ଅଧରେ ହସ ଲାଖି ଥାଏ

    ଆଶିଷ ଯେ ଢାଳୁଥାଏ

  ନାକରେ ବସଣି ଝୁଲୁ ଥାଏ ଆହା

     ମୁଖର ଶୋଭା ବଢ଼ାଏ ।

ନାକରେ ବସଣି ତିଳକର ଶୋଭା

    ଭ୍ରୁଲତା ମଝିରେ ସାଜେ

  ରଙ୍ଗା ଅଧର ଓ ଭ୍ରୁଲତା ମଝିରେ

  ଜଗା ଚକାଡୋଳା ଦିଶେ ।

ଚକା ଚକା ଆଖି ପଲକ ପଡ଼େନି

     ଆହା କି ଅପୂର୍ବ ଠାଣି

  ଥରେ ଦେଖି ଦେଲେ ସେ ଚକା ଆଖିକୁ

  ମନ ଭରି ଯାଏ ପୁଣି ।

ସେ ଚକା ଆଖିକୁ ଦେଖି ଦେଲେ ଥରେ

  ନିଜକୁ ତ ଭୁଲିଯାଏ

ସେ ଚକା ଆଖିରେ ଲାଖିଯାଏ ଆଖି

   ମାଗିବାକୁ ଭୁଲିଯାଏ ।

ତୋତେ ଦେଖିବାକୁ ଭକତ ଯାଇ ଯେ

     ନିଜକୁ ଯେ ଭୁଲି ଯାଏ

  ଚକାଡୋଳା ମୋହେ ବାନ୍ଧି ହୋଇଯାଏ

     ଆଉ କିଛି ବି ନ ଦେଖେ ।

ଜଗା କହିଦେଲେ ପ୍ରଥମେ ଦିଶଇ

     ବଡ଼ ବଡ଼ ଚକା ଡୋଳା

  ନୀଳ କନ୍ଦରରେ ଭାଇ ଭଉଣୀଙ୍କ

     ସଙ୍ଗେ କରୁଅଛି ଲୀଳା ।

ଏମିତି ଠାକୁର କେଉଁଠାରେ ଅଛି

     ଅରୂପରେ ରୂପ କାନ୍ତି 

  ସେ ଚକାଡୋଳାରେ କେତେ ମାଦକତା

     ଭକ୍ତ ଭୂଲେ ଭୟ ଭ୍ରାନ୍ତି ।

ଚ଼କା ଡୋଳାରେ ତା ଅପୂର୍ବ ମାଧୁର୍ଯ୍ୟ

     ମାଧୁରୀମା ଭରିଯାଏ

  ସେ ଚକାନୟନ ହରିନିଏ ମନ

    ପବିତ୍ରତା ଭରି ଯାଏ ।

ଶ୍ରୀକ୍ଷେତ୍ରରେ ପାଦ ପଡିବା ପୂର୍ବରୁ

    ଚକା ଆଖି ମନେ ନାଚେ

 ଘରେ ବସି କେହି ତୋତେ ଭାବୁ ଥିଲେ 

    ଚକା ଆଖି ଦେଖୁଥାଏ ।

ତୋ ଚକା ଆଖିରେ କି ଗାଥା ରହିଛି

    ଆଖି ଲାଖି ରହିଥାଏ

  ଜୀବନରେ ଭରେ ଅପୂର୍ବ ପୁଲକ

    ଦେହେ ଶିହରଣ ଖେଳେ ।

ତୋ ଚକା ଆଖିକୁ ଚାହିଁଦେଲେ ଜଗା

     ଭୋକ ଶୋଷ ଭୁଲିଯାଏ

  ସବୁ ସମସ୍ୟାର ସମାଧାନ କଥା

     ତୋ ଆଖି ଯେ କହିଦିଏ ।

ଚକା ଆଖି ତୋର ଏଇମିତି ଜଗା

     ଦୁନିଆକୁ ଦେଖୁଥାଉ

  ତୋ ଆଖିର ଆଖି ମିଶାଇ ମଣିଷ

     ଭାବମୟ ହେଉଥାଉ ।