ଦାଦନ
ଦାଦନ


କାହାକୁ କହିବି କିଏ ବା ଶୁଣିବ
ମୋ ଜୀବନେ ଥିବା ଅକୁହା କଥା
ଦାଦନଟିଏ ମୁଁ ଇତର ପ୍ରାଣୀଟେ
କିଏ ବା ବୁଝିବ ଅନ୍ତର ବ୍ୟଥା ll
ଜନମ ନେଇଛି ଅଭାବୀ ସଂସାରେ
ସୁଖ ରହେ କୋଶେ ମୋଠାରୁ ଦୂର
ଭୋକ ବିକଳରେ କଇଁ କଇଁ କାନ୍ଦେ
ନଳକୂପ ଜଳେ ଭରେ ଉଦର ll
ମୋର ବାପା ମାଆ ଦିନ ମଜୁରିଆ
ଆଣିଲେ ଆମର ଜଳୁଛି ଚୁଲି
ବଡ଼ ଭଉଣୀ ମୋ ବାପା ମାଆ ଭାଇ
ତା ସ୍ନେହରେ ସବୁ ଯାଇଛି ଭୁଲି ll
ନୁଖୁରା ବାଳରେ ତେଲ ବାଜେ ନାହିଁ
ଫଟା ଗାମୁଛାରେ ଇଜ୍ଜତ ଢାଙ୍କେ
ବିଦ୍ୟାଳୟ ଯିବା ମୋ ସାତ ସପନ
ଉଣ୍ଡି ଦେଖୁଥାଏ ଝରକା ଫାଙ୍କେ ll
ବୟସ ସାଙ୍ଗକୁ ଦାୟିତ୍ୱ ବଢିଲା
ପିତାମାତା ଏବେ ହେଲେ ଦୁର୍ବଳ
ଅଣ୍ଟାକୁ ଭିଡ଼ିଲି ଭାର ମୁଣ୍ଡେଇଲି
ଘର ପୋଷିବାକୁ ହେଲି ସବଳ
ll
ଗରିବ ଶ୍ରମିକ ଅପାଠୁଆ ବୋଲି
ସଦା ସର୍ବଦା ପେଟରେ ନାତ
ରୋଗ ବ୍ୟାଧି ଜରେ ପଡିଲେ ସେ ଦିନ
ମିଳେ ନାହିଁ ମୁଠେ ପେଟକୁ ଭାତ ll
କରୁଅଛି ଅଳି ହେ ବାବୁ ଗୋସେଇଁ
କାହିଁକି କରୁଛ ଏ ଭେଦଭାବ
ଆମ ପାଇଁ ତୁମେ ଖାଉଛ ଶୋଉଛ
ତଥାପି ଆମକୁ କର ଅଭାବ ll
ଭାବିଛ କି ଆମେ ଅଭାବେ ରହିଲେ
ଶାନ୍ତିରେ କି ତୁମେ ଶୋଇ ପାରିବ
ଯେଉଁ ଦିନ ଆମେ କରିବୁ ସଂଗ୍ରାମ
ସେ ଦିନୁ ତୁମର ହଂସା ଉଡ଼ିବ ll
ତୁମ ପାଇଁ ଆମେ ଦିନ ରାତି ଖଟୁ
ମୁଣ୍ଡର ଝାଳକୁ ତୁଣ୍ଡରେ ମାରି
ଆମ ଅଭାବରେ ସାହା ହେଉଥିବ
ଦୁଃଖ ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ହାତକୁ ଧରି ll
ଏଥକୁ ବିଚାରି ବାବୁ ସରକାରୀ
ଆମ ଭାଗ ଆମ ହାତରେ ଦେବ
ନ ହେଲେ ତୁମର ଦୁର୍ଦ୍ଦଶା ପଡିଲା
ଏଇ କଥାଟିକୁ ମନେ ରଖିବ ll