ଦାଦନ ଭାଈ ବି ମଣିଷ

କାନ୍ଦୁଛି ଦାଦନ

ଝରୁଛି ଶ୍ରାବଣ

ଭେଦି ତା ଦୁଇ ନୟନ ।

ପଚାରୁଛି ଆଜି

ନିଜକୁ ସେ ନିଜ

ସହିବ କେତେ କଷଣ ।

କେଉଁ କର୍ମ ଫଳ

ଅବା ଅଭିଶାପ

ଭାଗ୍ୟ କରେ ଉପହାସ ।

ନିଜର ରାଇଜେ

ମିଳୁନାହିଁ କାମ

ମିଳେ ଖାଲି ଅପଯଶ ।

କୁଶଳ ଶ୍ରମିକ

ପରିଶ୍ରମ ବଳେ

ଦେଶର ସଚ୍ଚା ନିର୍ମାତା ।

ନିଜ ଦେହ ଝାଳ 

ପର ପାଇଁ ବୋହେ

କର୍ମକୁ ମାନି ବିଧାତା ।

ଅନ୍ୟର ମୁଖରେ

ଫୁଟାଇଣ ହସ

ପାଉଛି କେତେ କଷଣ ।

ପରିବାର ଠାରୁ

ରୁହେ ଯାଇ ଦୂରେ

ଭାଙ୍ଗିଦେଇ ନିଜ ମନ ।

Advertisement

ଛାଡ଼ି ଭିଟାମାଟି

ଗ୍ରାମ ମାତୃଭୂମି

ବିଦ୍ୟୁତ ସକଟେ ବସି ।

ଚାଲିଯାଏ ସିଏ

ଦୂର ବହୁଦୂର

ଅଜଣା ରାଇଜ ବାଛି ।

ଦରମା ମାଗିଲେ

ମାଲିକଠୁ ଖାଏ

ନାନାବିଧ ମାଡ଼ ଗାଳି

ଆଖିର ଲୁହକୁ

ଓଠେ ପିଇଯାଏ

ଦୁଃଖ ତା ଚିର ପଡ଼ୋଶୀ ।

ଶହ ଶହ ଦୂରୁ

ମହାମାରୀ ପାଇଁ

ପାଦେ ଚାଲି ଚାଲି ଆସେ ।

ବନ୍ଧୁ ପରିଜନ

ଭେଟିବା ଆଗରୁ

ଯମର ଦଉଡ଼ି ଗ୍ରାସେ ।

ଆମ ପରି ସିଏ

ସେ ବି ମଣିଷ

ପଞ୍ଚତତ୍ତ୍ୱେ ଗଢ଼ା ଦେହ ।

ଚାଲ ପୋଛିଦେବା

ଦାଦନ ଭାଇର ଆଖିରୁ

କ୍ଷରିତ ଲୁହ ।