ଚମ୍ପି ଆଈ ଜୋଇଁ ଅଫିସର

ଚମ୍ପିଆଈ ମନ କୁଣ୍ଢେମୋଟ

ଝିଅ ଜୋଇଁ ସଙ୍ଗେ ହେବ ଭେଟ ।

ଏତେଦିନ ପରେ ସହର ଯାଉଛି

ଅଛି ଆଉ ଜମା କିଛି ବାଟ ।

ଜୋଇଁ ତା'ର ବଡ଼ ଅଫିସର 

ସହରେ କରିଛି କୋଠାଘର ।

ଝିଅ କହେ ସବୁ ଆଣି ସେ ଦିଅନ୍ତି

ଯେତେବେଳେ ଯାହା ଦରକାର ।

ଗାଆଁକୁ ଆସନ୍ତି ଯଦି କେବେ 

ଅସୁବିଧା ତାଙ୍କୁ ହୁଏ ତେବେ ।

ସବୁ ଅବାଗିଆ ଲାଗେ ତାଙ୍କୁ ଏଠି

କହନ୍ତି ସଅଳ ଫେରିଯିବେ ।

ମଣ୍ଡା ଆରିସା ସେ ଖାଆନ୍ତିନି 

ଚକୁଳି ଏଣ୍ଡୁରି ଛୁଅଁନ୍ତିନି ।

ଏଗୁଡ଼ା କୁଆଡ଼େ ମଫସଲି ଖାଦ୍ୟ

ଖୋଜନ୍ତି ବ୍ରେଏଡ ଚାଓମିନ୍ ।

ସରାଗରେ ସାହି ଲୋକ ଆସି 

ପଚାରନ୍ତି ଯଦି କିଛି ହସି ।

କହନ୍ତି ସେ ମୋତେ ଡିଷ୍ଟର୍ବ କରନା

କହେନି ମୁଁ ଜମା କଥା ବେଶୀ ।

ଗାଆଁର ଚଳଣି ରୀତି-ନୀତି 

ଦେଖି ସେ ଯାଆନ୍ତି ରାଗେ ତାତି ।

କହନ୍ତି ଯେତେକ କୁସଂସ୍କାର ସବୁ

ଏ ଗାଉଁଲି ଲୋକ ଜାଣିଛନ୍ତି ।

ଶୁଣି ଜୋଇଁଙ୍କର ସେଇ କଥା 

ହୁଏନି ଆଈର ମନେ ବ୍ୟଥା ।

ପଚାରିଲେ କହେ ଏଡ଼େ ଲୋକ ସିଏ

ଅଛି ଖାନଦାନୀ ଶୋଭାଵଟା ।

ସହରରେ ଗାଡ଼ି ଅଟକିଲା 

ଚମ୍ପିଆଈ ଏବେ ଓହ୍ଲାଇଲା ।

ଚାଟ ଘୁଗୁନି ଚାଓମିନ୍ କିଣି

ଝିଅଘର ଆଡ଼େ ମୁହାଁଇଲା ।

ଜୋଇଁ ଦେଇଥିବା ଠିକଣାରେ 

ମିଳିଲା ସେ ଏକ କୋଠାଘରେ ।

ରାଲି ରାଲି ବୋଲି ନାତୁଣୀକୁ ତା'ର

ଡାକ ପକାଇଲା ସରାଗରେ ।

ପାଟି ଶୁଣି ତା'ର ଦରୁଆନ 

କହିଲା-"ହାଁ ହାଁ ସାବଧାନ ।

ଦିଶୁନି-ଏଇଟା ବିଦ୍ୟାଳୟ ପରା

ଛାତ୍ର କରୁଛନ୍ତି ଅଧ୍ୟୟନ !!"

କଅଣ କରିବ ଏବେ ଆଈ 

ଏଇ ଠିକଣା ତ ଦେଲେ ଜୋଇଁ ।

ଝିଅ ଜୋଇଁ ଫଟୋ ଦେଖାଇଲା କାଢ଼ି

ଆସିଥିଲା ଘରୁ ସାଥେ ନେଇ ।

ପଚାରିଲା ଯାଇ ୟାକୁ ତାକୁ 

"ଚିହ୍ନିଛ କିଏ ସେ ଏ ବାବୁଙ୍କୁ?"

ହସ ହସ ମୁହେଁ କହିଦେଲେ ଜଣେ

"ନିତି ମୁହିଁ ଦେଖେ ଏମାନଙ୍କୁ ।"

ତାଙ୍କଠୁଁ ଠିକଣା ବୁଝି ଆଈ 

ତରତର ହୋଇ ଗଲା ଧାଇଁ ।

ଦେଖିଲା ସେ ଦେବୀ ମନ୍ଦିର ଦୁଆରେ

ବସିଛନ୍ତି ତା'ର ଝିଅ ଜୋଇଁ ।

ହାତେ ଅଛି ତାଙ୍କ ଭିକ୍ଷା ଡବା 

ପିନ୍ଧିଛନ୍ତି ଚିରା ଫଟା ଲୁଗା ।

ଗେହ୍ଲି ନାତୁଣୀଟା ଦାଣ୍ଡେ ଗଡ଼ି ମାଗେ

"ଖାଇନି ମୁଁ କିଛି ଦିଅ ବାବା ।"

ଦେଖି ଝିଅ ଜୋଇଁ ରୂପ ଭେକ 

ବଢ଼ିଗଲା ଆଈ ରକ୍ତଚାପ ।

ମୁଣ୍ଡ ଘୂରିଗଲା-କଚାଡ଼ି ପଡ଼ିଲା

ପଚାରିଲା-"କିସ କଲ ବାପ !!

ପୋଡ଼ୁ ତୁମର ସେ ମୁହଁଟାଣ 

ଏଇଟାକୁ କୁହ ବଡ଼ ପଣ ।

ଲାଜ ନାହିଁ ଟିକେ ଭିକ ମାଗୁଅଛ

ବାପ ମାଆ ଛୁଆ ତିନିଜଣ !!

ହେଲ ତୁମେ ଏଡ଼େ ଅବିବେକ 

ଜୀବନକୁ ତୁମ ଶତଧିକ ।

ବୁଢ଼ୀ କାଳେ ମୋର ବିଶ୍ୱାସ ଭାଙ୍ଗିଲ

ଅକାରଣେ ଯାହା ଦେଲ ଦୁଃଖ ।

କର୍ମକୋଢ଼ି କିଏ ତୁମ ପରି 

ଅରଜି ପାରୁନ କାମ କରି ।

ଝିଅ ଜୋଇଁ ଦେଖା ବହୁତ ହେଲା-ମୁଁ

ଗାଆଁକୁ ଯାଉଛି ଏବେ ଫେରି ।"