ଚିଲିକା ଦର୍ଶନ

ଚିଲିକାର ତୀରେ ଧୀରେ ଧୀରେ ଗଡି,

ଦେଖିବାକୁ ଦେ ତାକୁ 'ରେ ରେଳଗାଡ଼ି' I 

ଉଇଁଛି ସୁରୁଜ ପୂରୁବ ଆକାଶେ,

ଝଲସେ ରୂପସୀ ତାହାର ପ୍ରକାଶେ I 

ହୁମା ଆଉ ରମ୍ଭା, ପଛେ ରହିଗଲା,

ପାହାନ୍ତି ପାହିଲା ରାତି ସରି ଗଲା I 

ଚଉଦିଗେ ଗୁଞ୍ଜେ ବିହଙ୍ଗଙ୍କ ସ୍ଵର,  

ଜାଗ୍ରତ କଲାଣି ପ୍ରଭାତ ପ୍ରହର I 

ଅଧୀରା ଉର୍ମିର ଦେହେ ନାଆ ଧରି 

ସାଧନ ସନ୍ଧାନେ ଯାଉଛି ବାହାରି I 

ମତ୍ସ୍ୟଜୀବୀ ବୁଝେ ଚିଲିକାର ମୂଲ,

ତାହା ଲାଗି ସିଏ ପରା ମାଆ ତୁଲ I  

ହଂସ ହଂସରାଳି ପାଆନ୍ତି ଆଶ୍ରୟ,

ବିହଙ୍ଗର ସ୍ଵର୍ଗ' ଯାହା ପରିଚୟ I 

ନଳବଣ ଯାହା ବକ୍ଷେ ପାଏ ଶୋଭା,

ଅଭୁଲା ଯାହାର ରୂପ ମନ ଲୋଭା I   

ଚିଲିକାର କେବେ ବିଶ୍ଵ ସାରା କାହିଁ,

ସମତୁଲ କେହି ଖୋଜି ପାଇ ନାହିଁ I 

ଯିଏ ସେ ଗଢ଼ିଛି, ସିଏ ହିଁ ବୁଝିଛି,

ଏତେ ସୁଖ ଏଠି କାହିଁକି ଖଞ୍ଜିଛି I 

ଆଖିରେ ଦେଖିବି ସ୍ମୃତିରେ ରଖିବି,

ଫେରିବି କି ମୁଁହି ଆଉ ନ ଫେରିବି I 

ହୃଦୟେ ରହିବ ନ ପଡି ମଳିନ,

ଚିଲିକାର ଛବି 'ସୃଷ୍ଟିର ଅଙ୍କନ' I