ଛୁରୀ

କାଟିବାକୁ ହୁଏ

ଏମିତି କଟି ଯାଏନା

ବୁହେଇବାକୁ ହୁଏ ରକ୍ତ

ଏମିତି ବୋହି ପାରେନା ।

ଲହୁ ପର ବୁହାଇ ଥାଏ

ଆପଣା ଲହୁ ଝରେଇ ଦିଏ

ମନ ଭିତରେ ରହି ମନ ମନ୍ଥିଦେଇ

ନିଜ ଲୋକଟି ନିଜକୁ କନ୍ଦେଇ ଦିଏ ।

ହୃଦ କଥା ମନ କୁହଇ ଯାହାକୁ

ସେ ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ କରି ମଜା ନେଇଥାଏ

ଭଗ୍ନ ମନର ଧ୍ଵଂସ ସ୍ତୁପପରେ

ନିଜ ସୌଖିନ ମହଲ ସଜାଇ ଥାଏ ।

ଷଡଯନ୍ତ୍ର କରି ପିଠିରେ ମାରି

ଆଗରେ ପୁଣି ସେ ଆସି ହସିପାରେ

ବେଇମାନ ବନ୍ଧୁ ବିଷାକ୍ତ ସବୁଠୁ

ବନ୍ଧୁକୁ ଫସାଇ ଖସି ଯେ ପାରେ ।

ନିଶ୍ଚୟ ସେ ଛୁରୀଟିଏ

ରକ୍ତମୁଖା ଲହୁ ପିପାସୁ ବସ୍ତୁ

ଯେତେ ବାନ୍ଧି ରଖିଲେ ବି ତାକୁ

ଖସି ଯାଇଥାଏ ସହଜେ ହସ୍ତୁ.. ।