ଚହଟୁ ସୁମନ ବାସ

ଯାଏ କେତେ ବିତି ଉନ୍ମିଦ୍ର ରଜନୀ

ହୁଏ ନାହିଁ ଭୋକଶୋଷ

ଚିତ୍ରକର କବି ସୃଜନ କଳାରେ

ରହନ୍ତି ମଗ୍ନ ବିଶେଷ ।

ପାରେ ନାହିଁ ଦେଖି ମାନବୀୟ ଚକ୍ଷୁ

ସାଧାରଣ ଯେଉଁ କଥା

ଦେଖି ରୂପ ଦିଏ ଅର୍ନ୍ତମନେ ଶିଳ୍ପୀ

ଅପୂର୍ବ କଳାକାରିତା ।

ନିପୁଣ ଶିଳ୍ପୀର ନିହାଣ ମୂନରେ

ନିରସ କାଷ୍ଠ ପାଷାଣେ

ଫଳ ପୁଷ୍ପ ଲତା ଲାଗନ୍ତି ଜୀବନ୍ତ 

କୁହେ କଥା ମୂର୍ତ୍ତିମାନେ ।

ହୁଏ ଅଭିବ୍ୟକ୍ତ ପ୍ରକୃତି ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ଯ 

ମଧୁମୟ ପ୍ରୀତିପ୍ରେମ 

କାବ୍ଯ ଉପନ୍ୟାସ କବିତାର ଛନ୍ଦେ

ଜୀବନ ପ୍ରବହମାନ ।

ଅନୁରଞ୍ଜେ ରଙ୍ଗେ ରଚନାତ୍ମକତା

ଅନୁରାଗ ଚିତ୍ରକର

ଖୋଜଇ ପ୍ରଶାନ୍ତି ନୀଳ ନୀଳିମାରେ

ସବୁଜେ ସତ୍ଯ ସୁନ୍ଦର ।

ଆଶାର ଦ୍ୟୋତକ କଳା ସୁସଂସ୍କୃତି

ପ୍ରାଣରେ ଭରେ ଉଲ୍ଲାସ 

ବିକଶୁ ସାହିତ୍ଯ ସୃଜନଶୀଳତା

ଚହଟୁ ସୁମନ ବାସ ।