ଛତ୍ରପତି ଶିବାଜୀ

ମନେ ପଡ଼ିଯାଏ ଆଜି ସେହିଦିନ

ଷୋଳଶହ ସତାଇଶି ମସିହା l

ଫେବୃଆରୀ ଉଣେଇଶିରେ ଜନମ

ଏ ଜାତି ଗୌରବ ଗରବ ନାହା l

ମରାଠା ଶିବାଜୀ ଛତ୍ରପତି ସେ ମାତା

ମାତୃକାର ଛତରି ଧରି l

ମାଆ ଭବାନୀଙ୍କ କୃପା ଲଭି ବୀର

ହସ୍ତେ ଧରିଲେ ତୀକ୍ଷ୍ଣ ତର୍ବାରୀ l

ଗୁରୁ ରାମଦାସ ଦୀକ୍ଷା ଦେଲେ ଶିଷ୍ୟ

ପ୍ରଜାନୁରଞ୍ଜନ କର୍ଣ୍ଣ ମନ୍ତର l

ବୁଭୁକ୍ଷୁ ଜନତା ଦୁଃଖୀରଙ୍କି ପାଇଁ ଖୋଲି

ଦେଲେ ପୁଣି କେତେ ଛତର l

ମାତୃଭକ୍ତ ସିଏ ମାତୃ କୃପା ଲଭି

ଦେଶେ ଉଡ଼ାଇଲେ ଜୟ ନେତର l

ମାଆ ଜୀଜାବାଈ ବାଣୀ କରିଥିଲେ

ଜୀବନରେ ବୀର ଦୀକ୍ଷା ମନ୍ତର l

ଆଉରଙ୍ଗଜେବ ଧରମ ବିଦ୍ୱେଷୀ

କେତେ କରିଥିଲା ଷଢ଼ ଯନ୍ତର l

ପଣ୍ଡକଲେ ତାର ସବୁ କୁ ଚକ୍ରାନ୍ତ

ଅବହେଳେ ପ୍ରାୟ ପାଣିର ଗାର l

ସାୟାସ୍ତ ଖାଆଁ ପଶିଥିଲା ଦୁର୍ଗେ

ଅନ୍ଧକାରେ ହସ୍ତେ କୃପାଣ ମୁଷ୍ଟି l

କାଟି ପକାଇଲେ ତା ତିନି ଆଙ୍ଗୁଠି

ଅବହେଳେ ତାର ଧରିକି ଚୁଟି l

କପଟେ ବନ୍ଧୁତ୍ୱ ସମ୍ଭାଷଣ କରି

ଆଫଜଲ ଖାଆଁ ଡାକିଲା ତାଙ୍କୁ l

ନରସିଂହ ପରି ଚିରିଦେଲେ ତାର

ବ୍ୟାଘ୍ର ନଖେ ନାଡ଼ ଅନ୍ତ ପୁଣ୍ଟିକୁ l

ଆଉରଙ୍ଗଜେବ ବନ୍ଦୀ କରି କଲା

କ୍ରୁର କାରାଗାରେ ତାଙ୍କରି ବସା l

ମିଠାଈ ହାଣ୍ଡିରେ ଖସି ପଳାଇଲେ

ବିଳ କରି ଯଥା ପାହାଡି ମୂଷା l

ମୋଗଲ ସମ୍ରାଟ ନୟାନ୍ତ ହୋଇଲା

ମରହଟ୍ଟା ବୀର ସାଥିରେ ଲଢ଼ି l

ଫେରିଲାନି ଆଉ ଦିଲ୍ଲୀ ସିଂହାସନେ

ମଲା ଦାକ୍ଷିଣାତ୍ୟ କାନ୍ତାରେ ପଡ଼ି l

ରକ୍ତ ତାତି ଉଠେ ପଡ଼ିଲେ କର୍ଣ୍ଣରେ

ତୁମ୍ଭର କାହାଣୀ ବୀରତ୍ୱ ଗାଥା l

ଭାରତ ମାତାର ଯୋଗ୍ୟ ସନ୍ତାନ ହେ

ତଵ ପଦେ ନଇଁ ଯାଏ ମୋ ମଥା l