ଛାଇ

ଛାଇ ଟି ଆମର ସାଥିଟିଏ ପରି

ପାଖେ ପାଖେ ସଦା ଥାଏ,

ଆଲୋକ ର ବିପରୀତେ ଦିଶିଥାଏ

ଅନ୍ଧାର ରେ ଲୁଚିଯାଏ l

ନୀରବରେ ସିଏ ଆମର କାମକୁ

ଅନୁକରଣ କରଇ,

ହସିଲେ ହସିବ କାନ୍ଦିଲେ କାନ୍ଦିବ

ଅସଲ ମିତ ଟି ସେଇ l

ସବୁ ବନ୍ଧୁ ଦିନେ ଛାଡି ଯିବେ ସିନା

ସେ କେବେ ଛାଡିବ ନାହିଁ,

ମରିଗଲା ପରେ ଆମରି ସହିତ

ଛାଡି ଚାଲିଯିବ ମହୀ l

ଆମେ ଯେତେ ରଙ୍ଗ ଲଗାଇଲେ ମଧ୍ୟ

ଛାଇ ରଙ୍ଗ ସଦା କଳା,

ଶିଖାଏ ଆମକୁ ମିଛ ରଙ୍ଗ ପୁଟ

କାହିଁକି ହେଉଛ ଭଲା l

ଯେତେ ରଙ୍ଗ ଦେହେ ଲଗାଅ ପଛକେ

ସେ ରଙ୍ଗରହିବ ନାହିଁ,

ମରଣର ପରେ ମୁଠାଏ ପାଉଁଶ

ଜଳିଲେ ଶେଷେ ହୁଅଇ l

ଆମରି ଦେହଟି ପଞ୍ଚଭୂତେ ଗଢା 

ଅସ୍ବ ଚ୍ଛ ସେତ ଅଟଇ,

ଆଲୋକ ପଡିଲେ ସେଥିପାଇଁ ପରା

ଛାୟା ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଥାଇ l

ସୂର୍ଯ୍ୟଆଲୋକରେ ଛାଇ ବଡ଼ ସାନ

ଦେଖା ସଦା ଯାଇଥାଏ,

 ସକାଳ ସଞ୍ଜରେ ବଡ଼ ହୁଏ ପୁଣି

ମଧ୍ୟାହ୍ନ ରେ ଛୋଟ ସିଏ l

ଗଛ ଛାଇ କେତେ ଶୀତଳତା ଭରା

ଯାତ୍ରାର କ୍ଳେଶ କୁ ହରେ,

ପିତାମାତା ଆମ ଛାଇ ଦେଉଥାନ୍ତି 

ରଖି ହାତ ମଥା ପରେ l

ପାଖେ ପାଖେ ରହି ସବୁ ଦେଖୁଥାଏ

ଛାଇ ଆମପାଶେ ରହି,

କଲା କରମର ସାକ୍ଷୀ ସେହି ଏକା

ଏଭବ ସାଗର ପାଇଁ l

ପଞ୍ଚଭୂତ ର ଏ ଦେହଟି ଆମର

ପଞ୍ଚ ଭୂତେ ମିଶିଯିବ,

ଆତ୍ମା ଅମର ଚିର ସନାତନ 

ପ୍ରଭୁ ପାଦେ ଲୀନ ହେବ ll