ବସନ୍ତ

ଋତୁ କାଳ ଚକ୍ରେ ମଧୁମାସ ଆସି

ଭରିଲା ଶିତଳ ମୋହ

କେତେ ଶୀଘ୍ର ଆସେ ବିଦାୟର ବେଳା

ଅନୁଭବେ ଜାଗେ କୋହ ।

କୁସୁମ ଜଗତେ ଖେଳାଇ ଦେଲା ସେ

ସୁଗନ୍ଧ ସୌରଭ ବାସ

ଆଜି ସେ ଆନନ୍ଦ ସକଳ ପରାଣେ

ନୃତ୍ୟ ରତେ ନିତ୍ୟ ଲାସ୍ୟ ।

ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ଭୂମଣ୍ଡଳେ ଚିରସ୍ଥାୟୀ ନୁହେଁ

ଋତୁରାଜ ଦିଏ ଶିକ୍ଷା

କୁଣ୍ଠିତ ନହୁଅ ସ୍ନେହ ପ୍ରୀତି ଦାନେ

ସ୍ଥିର ନୁହେଁ ଭାଗ୍ୟ ଶିଖା ।

ଚିତ୍ତହାରୀ ଏଇ ବସନ୍ତ ମଳୟ

ବିନା ସ୍ବାର୍ଥେ ସେବା କରି

ଉତଫୁଲ୍ଲିତ ଭାବେ ମନ ମନ୍ଦିରରୁ

ସୁଖେ ଯାଏ ଅପସରି ।

ରହି ଯାଏ ସ୍ମୃତି ଶୀତୁଆ ପିରତି

ମିଠା ମିଠା ଅନୁଭବ

ଅପହଁଞ୍ଚ ଦୂରେ ବାସ ଯେ ତାହାର

ବରଷକେ ଉଦ୍ଭବ ।

ସ୍ନେହପୂର୍ଣ୍ଣ ପତ୍ର ଛାଡି ଦେଇ ଗଲା

ସଭିଏଁ ତାହାର ସାଥୀ

ହେଉ ଚିନ୍ତାକୁଳ କିବା ପ୍ରେମୀ ମେଳ

ସକଳ ପ୍ରାଣର ରଥୀ ।

ଭୂଲି ରାଗ ଦ୍ୱେଷ ଢାଳିବ ଆଶିଷ

ଶାନ୍ତି ହେବ ପଲ୍ଲବିତ

ଉନ୍ମୁକ୍ତ ଗଗନେ ସୁଖେ ନିଦ୍ରା ଯିବ

ପାପ କଲେ ଉନ୍ମୁଳିତ ।