ବରଷ ଆନନେ

ବରଷ ଆନନେ ହାସ୍ୟ କଲ୍ଲୋଳ ,

ହାସ୍ୟ ଭର ତାର ମୁଖ ସୁନୀଳ ,

ଆହ୍ଲାଦରେ ସେହି ନିଏ ବିଦାୟ ,

ସମସ୍ତଙ୍କ ମୁଖେ ଭାବ ଅସହ୍ୟ ,

    ଅନେକ ଦରଦ ,

ସର୍ବଙ୍କ ମୁଖେ ବିଷୟ ବିଷାଦ ।

ଆଗୋ ମୋ ସଙ୍ଗିନୀ ତୁମେ ଅତୁଲ୍ୟ ,

ତୁମ ସମ୍ପର୍କ ଯେ ଅଟେ ଅମୂଲ୍ୟ ,

ଦରଦେ ଦରଦେ ମୁଖ ଔଜ୍ଜଲ୍ୟ ,

ଅନ୍ତରେ ଦରଦ ବିଷର ତୁଲ୍ୟ ,

    କିପରି ହସୁଛ ,

ହାସ୍ୟ ପ୍ରମୋଦ ସର୍ବେ ବାଣ୍ଟୁଛ ।

ମୋ ପ୍ରିୟ ସଙ୍ଗିନୀ ସାଥେ ରହିଛ ,

ଦୁଃଖ ସୁଖ ପ୍ରାନ୍ତେ ପାଶେ ବସିଛ ,

ଅମୂଲ୍ୟ ତୁମର ବନ୍ଧୁ ଆସରା ,

ରତ୍ନ ମଣି ତହିଁ ହେବ ପାସୋରା ,

    ହୃଦୟୁ ଲେଖୁଚି,

ଜୀବନ୍ତ ରଖିବ ବନ୍ଧୁତ୍ୱ ସିଞ୍ଚି ।

ଆଗୋ ସଙ୍ଗିନୀ ସ୍ନେହ ଉଚ୍ଛ୍ଵାସ , 

ମୋରପରେ ଥିବ ତୁମ ବିଶ୍ବାସ , 

ଦ୍ଵନ୍ଦ ଭୂତ ଚିତ୍ତେ ପଥ ଉଗାଳି ,

ସମାଧାନ ସୂତ୍ର ଦିଅ ଉଛାଳି ,

    ଭଗ୍ନ କରିବିନି ,

ବନ୍ଧୁତାକୁ ମୋର ପବିତ୍ର ମାନି ।

ବରଷକ ଧାରେ ଦୋଷ ତ୍ରୁଟିକୁ ,

ଅନ୍ତରେ ନେବନି ଫିଙ୍ଗ ଦୂରକୁ ,

ଅନ୍ତର ରୁ ମୁହିଁ କ୍ଷମା ଚାହିଁବି ,

ତୁମ କଷ୍ଟେ କିବା ଖୁସି ରହିବି ,

    ବନ୍ଧୁତାକୁ ମୋର ,

ଆଜୀବନେ କରୁଥିବ ଆଦର ।

ନୂତନତା ଏହି ବର୍ଷ ବିରଳ ,

ଆଣୁ ସେ ପ୍ରେମ ସ୍ନେହ ଅନାବିଳ ,

ସର୍ବ ଇଚ୍ଛା ତୁମ ପୂରିତ ହେଉ ,

ଜଗତ ପାଳକ ଆଶିଷ ଥାଉ ,

  ଚାଲ ଯେଉଁ ପଥେ ,

ପୁଷ୍ପ ଖେଳୁ ସେହି ପଥ ଆଗତେ ।

ଆରଦଳି ମୋର ସଖା ସମ୍ମୁଖେ ,

ବନ୍ଧନ ବନ୍ଧୁତା ଥାଉ ମୋ ସୁଖେ ,

ସମର୍ପିତ ମୋର ଭାବ ବନ୍ଧୁତା ,

ବନ୍ଧୁତା ରେ ମୋର ଥାଉ ସତତା ,

    ଆଜୀବନେ ମୋର ,

ବନ୍ଧୁତା ରେ ରଖ କୃପା ଅପାର ।