ବୋଉ

ଡହ ଡହ ଗ୍ରୀଷମର ଉଦୁ ଉଦିଆ ଦି'ପହରେ

ଝଲକାଏ ଥଣ୍ଡା ପବନ ପରି ତା' କାନିର ଶୀତଳ ପରଶ ,

ସେଇ ଝାଳ ଭିଜା ଶାଢୀ କାନିଟିରେ ଭରିଥିବା

ତେଲ , ହଳଦୀ ଆଉ ମସଲାର ଫେଣ୍ଟା ଫେଣ୍ଟି ବାସ୍ନାରେ,

ମୋ ଭିତରେ ସଂଚରି ଯାଏ ଏକ ମହାର୍ଘ୍ୟ ଭୋକର ଆଭାସ ।।

ତା' ମଥାରେ ଦାଉ ଦାଉ ଜଳୁଥିବା ସିନ୍ଦୂର ଟୋପାଟି ,

ମତେ ଲାଗେ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଆଉ ଚନ୍ଦ୍ର ଠାରୁ ଆହୁରି ଉଜ୍ଜ୍ଵଳ ,

ତା' ମନଟା ଦିଗନ୍ତ ବିସ୍ତାରି ତୋଫା ସୁନୀଳ ଆକାଶ ଠାରୁ

ଆହୁରି ବିସ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ , ଆହୁରି ତୋଫା , ଆହୁରି ନିର୍ମଳ ।।

ତା' ନାକର ତାରା ଫୁଲ ଟିକୁ , ସରି ନୁହେଁ ହଜାରେ ତାରକା,

ତା' ବେକର ହରଡ ଫାଳିଆ ହାର ଆଉ କାନ ଝୁମୁକାକୁ

ସରି ନୁହେଁ ମରକତ ମଣି , ଗଜମୋତି ଅବା ହୀରାର କଣିକା

ତା ' ପାନଖିଆ ପାଟିର ଅଳପ ହସରେ ସ୍ଵର୍ଗ ସୁଖ ଲାଗେ ଫିକା ଫିକା ।।

ତା ' ଛ' ତିଅଣ ନ' ଭଜାର ସୁଆଦ ମିଳିବ କି

କହ ଦେଖି କେଉଁ ପାଞ୍ଚ ତାରା ଭୋଜନାଳୟରେ ?

ତା' ହାତର ପଖାଳ ମୁଠାକ ପରା ଅମୃତକୁ ଟାଳି ଦେଇ ପାରେ ,

ତା' ମିଠା ମିଠା ଗାଳି ଟିକେ ଶୁଣିବା ଲାଗି ସଦା ମନ ଝୁରେ ।।

ବୋଉ ମୋର ଦେବୀ ପ୍ରତିମାଟି ତା'ପରି ହେବ କିଏ ଆଉ ?

ମଣେ ମୁଁ ନିଜକୁ ଧନ୍ୟ ତା' କୋଳରେ ଜନମି ଥିବାରୁ

ହେ ପ୍ରଭୁ ଦୟାମୟ ! କୃପାନିଧି ! କରୁଣା ବାରିଧି ! ଏହି କୃପା ହେଉ ,

ମୋ ବୋଉର ବରଦ ହସ୍ତ ମୋ ମଥାରେ ଚିରକାଳ ଥାଉ ।।