ବୋଉ

ବୋଉ ବୋଲି ଡାକିଦେଲେ ଥରେ

ବ୍ରହ୍ମନାଦଟିଏ ସଂଚରିଯାଏ 

ସାରା ଦେହରେ ଯେମିତି

କେମିତିକା ଶବ୍ଦଟିଏ ସତେ

ଭାବିଲେ ଆଖିରୁ ଝରିଆସେ ଆପେ ଆପେ

ଲୁହ ସବୁ ଥପ୍ ଥପ୍ ହୋଇ ।

ବୋଉ ପାଇଁ ଲେଖିଲେ କବିତା ସରେନି

କେଉଁଠୁ ଆରମ୍ଭ ତାର ଶେଷ ଜଣା ନାହିଁ 

ସେ ତ୍ ମମତାର ଅସୀମ ଦରିଆ

ନୀଳ ଆକାଶ ପରି ତାର ପଣତକାନି

ଉଡୁଥାଏ ସଦା ଫରଫର

ବଡ ଦେଉଳର ନେତ ଭଳି ।

ବଢିଭୋରୁ ସମସ୍ତେ ଉଠିବା ଆଗରୁ ସେ ଉଠିଯାଏ 

ବୋଉକୁ ରାତିରେ ବୋଧେ ନିଦ ହୁଏନି

ବାସିପାଇଟି କାମସାରି ଠାକୁରଘରେ

ଘିଅଦୀପ ଜାଳି ସଦା ମନାସେ

ଗୁଣୁଗୁଣୁ ହୋଇ ଠାକୁର ପାଶେ ଲୁହ ଭରି

କଣ ମାଗେ କେଜାଣି ଘଣ୍ଟା ଘଣ୍ଟା ଧରି ।

ବୋଉ ଉପରେ ଉପରେ ହସିଲେ ବି

ଭିତରେ କାହିଁ ଲାଗେ ଦୁଃଖିନୀଟିଏ

ବୋଉ ମାନେ ସତରେ କଣ 

ଶୋଷିନିଅନ୍ତି ସନ୍ତାନର କଷଣକୁ

ଝରାଇ ଅମୃତ ଆଶିଷର ହାତ ଟେକି

ଶେଷ ଯାଏଁ ଆମକୁ ଚାଲି ଶିଖାନ୍ତି ହାତ ଧରି ।

ବୋଉ ପାଶେ ଥିଲେ ଶତସିଂହର ବଳ ଆସେ

ନଥିଲେ ସବୁ ଲାଗେ ଅନ୍ଧକାର

ଖାଁ ଖାଁ ହାରିଯାଏ ମୁଁ ନିଜକୁ ନିଜେ

ନିଦ ଆସେନି କି ଭୋକ ଲାଗେନି

ଯେତେବେଳ ଯାଏ ମୋ ମୁଣ୍ଡରେ ହାତ ନ ଆଉଁସେ ।

ବୋଉ ଆଗେ ପାରେନି ମୁଁ ମିଛ କହି

ତା ସେନେହ ବୋଳା କଥାରେ

ଯେତେ ବଡ ହେଲେ ବି ତାପାଇଁ କଅଁଳା ଛୁଆଟେ ମୁଁ

ସବୁ ଦୋଷ କ୍ଷମା କରିଦିଏ ତାର ପଣତକାନି

ଅଭୟ ବର ପାଇଯାଏ ତାହାରି ସକାଶେ ।