ବଲେ ହୁଟି

ଟଙ୍କାକିଆ ମୁଣ୍ଡ ରଖି କି

ଶହେ ଟଙ୍କା କଥା କହୁଚି,

           କାହିଁକି? ବଲେ ହୁଟି ।

ଅଛପା ରହିବ ସତ କି

ଜାଣି ଶୁଣି ମିଛ କହୁଚି ,

            କାହିଁକି? ବଲେ ହୁଟି ।

ସମାଜର ସେବା କହି କି

କଟା ମୁଣ୍ଡ ହାତେ ଧରିଚି ,

            କାହିଁକି ? ବଲେ ହୁଟି ।

ଜନ ସେବା ଧର୍ମ କହି କି

ବାମ ହାତ ଠାର ଦଉଚି ।

ପ୍ରେମର ସନ୍ତୋକ ଝିଅଟି

ଜାଣି ପାରି ମାରି ଦଉଚି ।

ଝିଅ ପୁଅ ଏକା ଜାଣି କି

ମତର ପାର୍ଥକ୍ୟ କରୁଚି ।

ସରକାର ନୀତି ଜାଣି କି

ବେନିୟମେ କାମ କରୁଚି ।

ଅମାପ ସମ୍ପତ୍ତି ଗୁଛି କି

ହାଜତକୁ ଟଣା ହଉଚି ।

ଗୋମାତା ସୁରକ୍ଷା ଡାକିକି

ନୀରବରେ ବସି ରହୁଚି ।

ଲୋକ ଦେଖା ଗାବ ପୂଜି କି

ଗୋ ଚାଲାଣେ ଲିପ୍ତ ରହୁଚି ।

ଆପଣାର ବୋଲି କହି କି

ଅଣ୍ଟି ଛୁରୀ ତଣ୍ଟି କାଟୁଚି  ।

ପେଞ୍ଚ କରି କଥା ହୋଇ କି

ମିଛେ ଧର୍ମ ଦ୍ୱାହି ଦଉଚି ।

ଅଣ୍ଟି ସୂତା ସର୍ପ ଜାଣି କି

ଆଦରରେ ଭିଡି ଧରୁଚି ।

ଭାରିଜା ବିଟପୀ ଜାଣି କି

ଗଳାରେ ଭୂଷଣ କରୁଚି।

ନ୍ୟାୟ,ନୀତି,ଧର୍ମେ ଚାଲି କି

ଅନ୍ୟାୟ ପ୍ରଶ୍ରୟ ଦଉଚ ।

ଦୁଇ ନାବେ ପାଦ ଦେଇ କି

ନିଜ ଲୁହ ନିଜେ ପିଉଚି ।

କୁମ୍ଭୀର କାନ୍ଦଣା କାନ୍ଦି କି

ନୀରିହର ମନ କିଣୁଚି ।

ଭାଇ ଭାବ ଭକ୍ତି କରି କି

ପଛ ହାତେ ଛୁରା ଧରିଚି ।

ସଭା ମଧ୍ୟେ ଯେବେ ବସି କି

ମିଥ୍ୟାର ଆଶ୍ରୟ ନେଉଚି ।

ଦଣ୍ଡ ଦେବୁ ବୋଲି ଦୋଷୀ କି

ବିଚାର ହୁଗୁଳା କରୁଚି ।

ଏମନ୍ତ ବିଚାର ଦେଖି କି

ଦୋଷୀକୁ ତ ମୁହଁ ଦଉଚି ।

ଖାତିରି କରିବ ଦୋଷୀ କି

ଅନ୍ୟାୟ ତା' ବଡି ଯାଉଚି ।

ଏମନ୍ତ ବିଚାର କରି କି

ନିଜେ ଅପଦସ୍ତ ହଉଚି।

ମାନ ସମ୍ମାନକୁ ଜଗି କି

ଆଜି ସେ କି ଲାଭ ପାଇଚି।

ପାଣିର ଫୋଟକା ପରିକି

ମହତକୁ ଶେଷ କରୁଚି ।

ମନେ ନ ରଖିଣ ବାଣୀ କି

ହଇରାଣ ସଦା ହଉଚି ।

ଗୃହ ଶତ୍ରୁ ବଡ ଜାଣି କି

ଘୋର ନିଦ୍ରାରେ ସେ ଯାଉଚି ।

ଦୁରୁଜନ ଲୋକ ଜାଣି କି

ପାଖେ ଉଠାବସା କରୁଚି ।

ବିଷ ଦେବା ଲୋକ ଜାଣି କି

ଖାଇବାକୁ ସାଥେ ବସିଚି।

କଳା ମୁଣ୍ଡିଆକୁ ଜାଣି କି

ନ ଜାଣିଲା ପରି ହଉଚି ।

କିଛି କଳା ମୁଣ୍ଡ ଜାଣ କି

ଯା'ର ଖାନ୍ତି ତାକୁ ନାଶନ୍ତି ।

କଳା ମୁଣ୍ଡିଆର ରଂଗଟି

ଅଲଗା ବାହାର ଭିତିରି ।

ବାହାରଟା ଥିଲେ ସୁନ୍ଦର

ଭିତରଟା ପୁଡା ଅଙ୍ଗାର ।

ଏମିତି ଜନଙ୍କୁ ଜୁହାର

ରହିଥିବୁ ଦୂର ତାଙ୍କର ।

ଜନକୁ ଜନ ଘୃଣା କରି

ବିଲେଇ କୁକୁର ପୋଷୁଚି।

ପଶୁକୁ ବସରେ କରି କି

ମଣିଷକୁ ତଡା ଦଉଚି ।

ମଣିଷ ପରି ମଣିଷଟି

ନିଜ ଜ୍ଞାନେ ନିଜେ ଭାବୁଚି ।

ନିଜ ଜାତି ଗୋଡ ଟାଣିକି

ତୃପ୍ତିଭରା ରସ ପିଉଚି।

ସ୍ୱଜାତି ପର ହିଂସାକାରୀ

ହିଂସା ଯେ ଧରମ ତାଙ୍କରି ।

ଛୁଞ୍ଚିର କାମକୁ ଜାଣି କି

ସାବଳକୁ ଦିଏ ପୂରେଇ ।

କାରଣର ଫଳ ଜାଣି କି

ପରକୁ ଦୋଷରେ ବୁଡୁଚି ।

ବିପଦକୁ ହାତ ଠାରି କି

ଜାଣି ଶୁଣି ବସି ରହୁଚି ।

ସ୍ୱାର୍ଥୀ-ଜନ ମତ ଜାଣି କି

ସମ୍ପର୍କରେ ବାନ୍ଧି ରଖୁଚି ।

ସ୍ୱାର୍ଥୀ ଜନ କେବେ ବୁଝେ କି

ତା' ପ୍ରିୟ ବନ୍ଧୁ ମନ ଖୁସି ।

ଆପଣାର ବୋଲି କହି କି

ନିତି ଫାନ୍ଦେ ସେ ପକାଉଚି ।

ଅଙ୍ଗାରର କଳା ଛାଡେ କି

ଦେଉଥିଲେ ଯତନେ ଧୋଇ ।

ମଣିଷ ପ୍ରକୃତି ଜାଣ କି

ଏ ଅଙ୍ଗାରର ଗୁଣ ପରି ।

ନାନା ରଂଗ ଦେଲେ ରଂଗେଇ

କଳା କି ଯିବରେ ଉଭେଇ ।

ନିଜର ଫାଇଦା ପାଇଁ କି

ସବୁ ତ୍ୟାଗ କରି ଦଉଚି ।

ସବୁ ମୂଳେ ସ୍ୱାର୍ଥ ପାଇଁ କି

ବିନାଶ ଯେ ଡାକି ଆଣୁଚି ।