ବିରହିନୀ

ଅସ୍ତାଚଳେ ରବି  ବସା ମୁହାଁ ପକ୍ଷୀ

ବିରସେ ରାଧିକା ବସି,

ଉତ୍କଣ୍ଠା ମନରେ  ବାରମ୍ବାର ଦେଖେ

ଆସୁ ନାହିଁ ଗୋପ ଶଶୀ  ।

ବଇଁଶୀର ସ୍ଵନ  ନଟରେ ଉଛନ୍ନ

ବିକଳରେ ଖୋଜୁଅଛି

ବସ୍ତ୍ର ଅଳଙ୍କାର  ଦିଶୁନି ସୁନ୍ଦର

ଭଲ ଲାଗୁ ନାହିଁ କିଛି ।

କିଶୋରୀ ବଦନ  କାହିଁକି ମଳିନ

ବିଦୂଷେ କର ବିଚାର,

କୃଷ୍ଣ ନଟବର  କାଳିଆ ନାଗର

ଅଟେ ରାଧା ଉପଚାର ।

ବିରହିଣୀ ରାଧା  ଅପେକ୍ଷା କରିଛି

ନିକୁଞ୍ଜ କାନନେ ରହି,

କାହ୍ନୁ ଯାଇ ଥିଲା  ମଥୁରା କଟକ

କାହିଁ ସିଏ ଫେରୁ ନାହିଁ ।

ଖାଲି ପଡି ଅଛି  କେଳି କୁଞ୍ଜ ଆଜି

ଖେଳି ବାକୁ କାହ୍ନା ନାହିଁ,

ବିରହ ଜ୍ଵାଳାରେ  ଜଳୁ ଅଛି ରାଇ

କାନ୍ଦୁ ଅଛି କଇଁ କଇଁ ।

ମନେ ପଡି ଯାଏ  ବିଗତ ମୁହୂର୍ତ୍ତ

ଖେଳୁଥିଲେ କୁଞ୍ଜ କେଳି,

ଶିଆଳି ଲତାରେ  ଖେଳୁଥିବା ଦୋଳି

ହେଉଥଲେ କୋଳା କୋଳି ।

ଯମୁନା କୂଳରେ   କଦମ୍ବ ଡାଳରେ

ଆଉ ବସୁ ନାହିଁ ନଟ,

ମଥୁରା ହାଟକୁ  ଦହି ବିକି ଗଲେ

ଓଗାଳୁନି କେହି ବାଟ ।

କାଖେଇ କଳସି ଜଳ ନେଲେ ଗୋପୀ

କଣା ହେଉନି ମାଠିଆ,

ସର ଓ ଲବଣୀ  କେ ଚୋରି କରିବ

ନାହିଁ ସେ ନଟଖଟିଆ  ।

ହେ ନଟଖଟିଆ  ପାଦରେ ମୁଣ୍ଡିଆ

ଏ ଭବରୁ କର ପାରି,

ଗୋବିନ୍ଦ କେଶବ  ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ମାଧବ

ଦୀନବନ୍ଧୁ ଦଇତାରି ।