ଦିବ୍ୟ ଦମ୍ପନ୍ତି ରାଗ ଓ ପ୍ରୀତି

କୁହ ହେ ଶ୍ରୀପତି କାହିଁକି ଏମିତି

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ମାତା ସଙ୍ଗେ କଲ,

ବିଭା ଗଣ୍ଠିଆଳ ଫିଟିବା ପୂର୍ବରୁ

ଆଡପ ମଣ୍ଡପ ଗଲ ।

ସେ ହଳଦୀମୁହିଁ ସୁଭଦ୍ରା ଗେହ୍ଲେଇ

ନେଲା କି ସତେ ମନେଇ,

ତାକୁ ରଥେ ନେଲ ଶ୍ରୀଗୁଣ୍ଡିଚା ଗଲ

ତା କଥା ଭାଙ୍ଗିଲ ନାହିଁ ।

ଭାଇ ବଳଭଦ୍ର ନୀତି ନିଷ୍ପ ପରା

ସଦା ଥାନ୍ତି ନିରପେକ୍ଷ,

କାହିଁକି କେମିତି  ହୋଇଲା ଏମିତି

ଧରି ଥିଲେ ତୁମ ପକ୍ଷ ।

ଶ୍ରୀମନ୍ଦିରେ ବସି  କମଳା ଉଦାସୀ

ମନରେ କଲେ ବିଚାର,

ଦେଖା କରିବାକୁ ତାଙ୍କର ସ୍ଵାମୀଙ୍କୁ

ଯିବେ ଗୁଣ୍ଡିଚା ମନ୍ଦିର ।

ପାଶକୁ ବିମଳା  ଚଳିଲେ କମଳା

ଦିଶେ ବିରସ ବଦନ,

ବୁଝି ସବୁ କଥା  ତାଙ୍କୁ ଆଦିମାତା

ଦେଲେ ସମ୍ମୋହନ ଚୂର୍ଣ୍ଣ  ।

ସେହି ଗୁଣ୍ଡ ନେଇ ଗଲେ ମାନମୟୀ

ମିଳିଲେ ଜଗତ ନାଥ,

ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥଙ୍କ  ପାଶେ ଚୂନ ଫିଙ୍ଗି

କଲେ ତାଙ୍କୁ ସମ୍ମୋହିତ ।

କହେ ବିଶ୍ଵ କର୍ତ୍ତା ଶୁଣ ସିନ୍ଧୁ ସୁତା

ଅଳପ ଦିନେ ଫେରିବି,

ଫେରିବା ସମୟେ ତୁମ ପାଇଁ ନିଶ୍ଚେ

ଶାଢ଼ୀ ରସଗୋଲା ନେବି,

ତଥାପି ଚଞ୍ଚଳା ଶାନ୍ତ ନ ହୋଇଲା

ରାଗେ ହୋଇ ଜର୍ଜରିତ,

ରାତି ଅନ୍ଧାରରେ ଫେରିଲେ ମନ୍ଦିରେ

ଭାଙ୍ଗି ନନ୍ଦିଘୋଷ ରଥ  ।