ତୁମେ

ତୁମେ ପଢ଼ ବୋଲି ତ ମୁଁ ଲେଖେ

ତୁମେ ଶୁଣ ବୋଲି ତ 

ମୁଁ ଅନର୍ଗଳ ଗପି ଚାଲେ

ନ ହେଲେ ଏ ଅଭାବୀ ଦୁନିଆରେ

କିଏ ବା କା’ କଥା ବୁଝେ ।

ହେଲେ ମୁଁ ଜାଣେ

ତୁମେ ମୋତେ ଠିକ୍ ବୁଝିପାର

କିନ୍ତୁ ନ ବୁଝିବାର ବି 

ମିଛ ଅଭିନୟଟେ କର

ଖାସ୍ ସେଇ ଅବୁଝାପଣ ପାଇଁ ହିଁ

ମୁଁ ହାତରେ କଲମ ଧରେ ।

କିନ୍ତୁ କାହାପାଇଁ ଲେଖେ ମୁଁ କବିତା

କିଏ ଅବା ପଢ଼େ ମୋ କବିତା,

ଯଦି କେହି କେବେ ପଚାରେ ।

ମୁଁ କୁହେ

ସେ କେବଳ ତୁମେ

ମୋ ଶବ୍ଦର ଗଭୀରତା ହେଉ 

କି ଓଠର ନୀରବତା

ଯିଏ ସବୁ ବୁଝିପାରେ ସହଜରେ,

ଆଉ ଯାହାପାଇଁ ମୁଁ କବିତା ଲେଖିପାରେ

ଆଉ ଯାହାପାଇଁ ମୁଁ କବିତା ଲେଖିପାରେ ।