ବିରହ

କାହିଁ କେତେ ଦିନୁ ଚାହିଁ ମୁଁ ବସିଛି

ତୁମ ଅପେକ୍ଷାରେ ପ୍ରିୟ

ବୁଝାଇ ପାରୁନି ମନକୁ ମୋହର

ହୃଦୟ ହେଉନି ଥୟ ।

ଯଦି କେବେ ତୁମେ ବୁଝି ପାରିଥାନ୍ତ

ବିରହ ବେଦନା ଗାଥା

ନିଶ୍ଚୟ ତୁମରି ଅନ୍ତର ବିଳପି

ମୋ ପାଇଁ ଲଭନ୍ତା ବ୍ୟଥା ।

ଜଳ ବିନା ମୀନ ଯେପରି ବଞ୍ଚିଛି

ମୁଁ ରହିିିଛି ସେହି ପରି

କଇଁ ମଧ୍ୟେ ମୋର ପ୍ରଭେଦ ନାହିଁ ତ

ସୁଖ ଯାଏ ଅପସରି ।

ଶୁନ୍ୟତା ଖେଳିିିଛି ମନ କୁଞ୍ଜବନେେ

ମଳୟ ଭୂଲିଛି ପଥ

ଗଭା ଗଜରା ମୋ ବାସି ହୋଇ ଝୁୁୁରେ

ସ୍ଵପ୍ନ ନିଶିଥିନୀ ହତ ।

ଅସୁମାରୀ ଆଶା ଧୁୁୁଳିସାତ ହୋଇ

ନିରାଶେ ମଉଳି ଗଲା

ଏମିତି ବିରହ କେତେ ଦିନ ଆଉ

ବିଧାତା ମୋ ଭାଲେ ଦେଲା ।

ତୁମେ ହେଉ ଥିବ ଦ୍ଵାପରର କୃଷ୍ଣ

ମୋତେ କର ରାଧାରାଣୀ

ତୁମେ ହୁୁଅ ରାମ ପରଜା ବତ୍ସଳ

ମୁହିଁ ଜନକ ନନ୍ଦିନୀ ।

ଏମିତି ବିରହ ଯାତନା ରେ ମୋତେ

ତୋଳୁ ଥାଅ ବାରଂବାର

କେବେ ଯେ ବୁଝିିବ ଏ ସାଥିର ଦୁଃଖ

କେବେ ଓଲ୍ହାଇବ ଭାର ।