ବିରହ ବେଦନା

ପ୍ରେମର ଭାଷାରେ ବାଜେ ତାଙ୍କ ବଂଶୀ

     ଭକ୍ତିରେ ତ ବନ୍ଧା ସିଏ,

ରାଧାକୃଷ୍ଣ ପ୍ରେମ    ଚିର ତ ସ୍ୱର୍ଗୀୟ

      ଭକ୍ତିପୁଷ୍ପ ପିନ୍ଧିଥାଏ ॥

ରାଧା ମୀରା ଥିଲେ  ପ୍ରେମ ଭରା ନଈ

     ତାଙ୍କରି ପ୍ରେମ କଳାରେ,

ଆଜି ବି ଝୁରୁଛି     ଭକ୍ତି ପ୍ରେମ ଝର

     ଭକ୍ତି ପ୍ରେମଗନ୍ଥ ନୀରେ ॥

ଝୁରୁଛି ଯମୁନା    କାନ୍ଦେ ଗୋପପୁର

     ଗୋପୀଂକ ଆଖିରେ ଲୁହ,

ରାଧାରାଣୀ ପ୍ରେମ  ଗୁଂଜେ ମଳୟରେ

     କୁଞ୍ଜବନ କୋଳେ କୋହ ॥

ଗୋପ ଗୋଶାଳାରେ   ଶୁଭୁନି ହମ୍ବାଳି

     ଗୋରସ ଗଲାଣି ଶୁଖି

ଦଧିଭାଣ୍ତେ ଦଧି     ହରିନେଲେ ବିଧି

     କାନ୍ଦେ ଗୋପପୁର ଆଖି ॥

ଚଟାଣେ ସୁବଳ     ସପ କରି କୋଳ

      ନୟନୁ ଲୁହ ଝରାଇ,

ହୃଦୟ ବୀଣାରେ   ଗାଇ ତଙ୍କ ନାମ

      ଅର୍ଣ୍ଣ ଜଳ ନ ଭୁଂଜଇ ॥

କଦମ୍ବ ବନରେ     ଶୂନ୍ୟ କଳସୀରେ

      ରାଧା ବିରହିଣୀ ବସି,

ବିରହ ବେଦନା      ପୀରତି କଳ୍ପନା

      ବାଢୁଛନ୍ତି ଦିବାନିଶି ॥

ବସନ୍ତ ମଳୟେ      ନାହିଁ ମଧୁକ୍ଷରା

      ପଲ୍ଲବେ ନାହିଁ ରାଗିଣୀ,

ଗୋପପୁର ଧୂଳି      ଯାଇଛି ମଉଳି

      ନିନାନ୍ଦିତେ ବେଣୁପାଣି ॥

ବାୟାଣୀ ଯଶୋଦା   ହାରି ସ୍ନେହଁସୁଧା

      ତ‍ାଙ୍କରି ବାଟ ଓଗାଳି,

ନିଇତି ଖୋଜନ୍ତି    ଗୋପଦାଣ୍ତ ପରେ

      ନନ୍ଦ ହେଉଛନ୍ତି ଭାଳି ॥