ବିରାମ

ପ୍ରାପ୍ତିର ବିରାମ ନାହିଁ ।

ବିରାମ ନାହିଁ ବିଶୃଙ୍ଖଳାର ।

ମୁଁ ଭଲ, କେବଳ ମୁଁ ହିଁ ଭଲ କହୁଥିବା ମଣିଷର 

ଆତ୍ମ ଅତୃପ୍ତିର ବି ବିରାମ ନାହିଁ ।

ଫାଲଗୁନ ଅପସରି ଯାଉଛି,

ବର୍ଣମୟ ପୃଥିବୀରୁ ।

ଅବିର ଖେଳର ବିପୁଳ ଉଲ୍ଲାସ, ଫିକା ପଡ଼ିଆସୁଛି ମୋ ଦାଣ୍ଡ ଦୁଆରେ ।

ମଣିଷ ମାତିଛି ନିଜ ବଡିମାରେ,

ମୁଁ, ମୁଁର ପଣିକା ଆବୃତ୍ତିରେ ।

ସେପଟେ ମୃତ୍ୟୁ ବି ପବନ ପରି ଅଧୀର ।

କିଏ ଗଲା, କିଏ ବା ରହିଲା,

ହିସାବ ନାହିଁ ଡାଇରୀରେ ତାର ।

ମୁଁ କିଏ, କଣ କରୁଛି, ପୁଣି କଣ ଭାବିବେ ସେମାନେ,

ଭାବି ଭାବି ସ୍ବପ୍ନ ସବୁ ଏବେ ସର୍କସ ଆଲୁଅ ପରି ଅସ୍ଥିର ।

ଦିନେ ନା ଦିନେ ଦୁଃଖ ସରେ, ସୁଖ ସରେ

ନଦୀର ଧାର ସରେ ଆଉ ଜୀବନ ବି ।

ସବୁ ଯାଉ, ସରି ଯାଉ, 

ହେଲେ ନିଜେ ନିଜ ବନ୍ଦୀଶାଳାରେ ଆଉଥରେ ହଜିଯିବା ଆଗରୁ , 

ସଳଖି ନିଅ ନିଜ ଆରମ୍ଭକୁ ।