ମାୟା ଅବା ମୃତ୍ୟୁ

ଅର୍ଥ ନଥିଲେ ମଣିଷ କଣ ସତରେ ହଜି ଯାଏ ?

ସ୍ୱାର୍ଥ ନଥିଲେ , ପରିଚୟ ହୀନ ହେଇଯାଏ ଜୀବନ ?

ସମ୍ପର୍କର ଆହୁଲା ଧରି , ମୋ ଜୀବନ ବୋଇତରେ

 କାତ ମାରିବାର ଅଭିନୟ କରନ୍ତି ସେମାନେ ।

କିଛି ନବା ପାଇଁ ନୁହେଁ , ,,,,,,

ବରଂ ,

ନିଜର ଦୁଃଖ , ବ୍ୟାକୁଳତା , ପରାକ୍ରମ ଓ ଗାରିମାର ଖଟା ମିଠା କାହାଣୀକୁ

ମୋ ଆଞ୍ଜୁଳିରେ ଢାଳି ଦେବା ପାଇଁ ଆସନ୍ତି ସେମାନେ ।

ଆଉ ଫେରି ଗଲା ବେଳେ , 

ଜଙ୍ଗଲ ଭିତରେ ଗଛ ଜାଳିଦେବା ପରି ,

ମୋ ହୃଦୟକୁ ବି ଜାଳି ଦେଇ ଯାଆନ୍ତି ,

ବିନା ଦିଆସିଲ କାଠିରେ , ନିଜ ନିଜର ନିର୍ଲଜପଣରେ ।

ମୋ ଜିହ୍ଵାରେ ଶବ୍ଦଗୁଡା ବି ଅସହାୟ ,

ଅବଶ ହେଇପଡ଼ନ୍ତି ,

ଫୁଲେଇ ନଈର ପ୍ରଖର ସୁଅରେ ଭାସିଯାଉଥିବା କେଉଁ ଏକ କିଶୋରୀର ଆର୍ତ୍ତନାଦ ପରି ।

 

ଆତ୍ମତୃପ୍ତିର କୋଳାହଳ ଭିତରେ ହଜିଯାଏ ମୋ ସରଳ ହୃଦୟ ।

କ୍ଷତ ବିକ୍ଷତ ହୁଏ , ବୋଲମାନି ପଞ୍ଜୁରୀ ଭିତରେ ରହୁଥିବା ମୋ ଆଶାୟୀ ମନଟା ।

ଶେଷରେ , "ମୁଁ " , "ମୁଁ " ର ଆତ୍ମପ୍ରଳାପ କରି ,

ସେମାନଙ୍କ ପରି ମୁଁ ବି ପାଲଟି ଯାଏ ଜୀବନ୍ୟାସ ପାଇଥିବା ଗୋଟେ କଥା କୁହା କଣ୍ଢେଇ ।

ଅଦ୍ଭୂତ ଏ ପରିବର୍ତ୍ତନ ।

ହତବମ୍ବ ଲାଗେ ଦେଖି ନିଜର ଏ ନିର୍ବିକାର ଚିତ୍ତ ।

ପ୍ରେମ , ପ୍ରବଂଚନା , ପର , ଆପଣା , ଆଜି ସବୁ ତ ସମାନ ମୋ ଆଖିରେ ।

ଖୋଲା ଆକାଶର ବିହଙ୍ଗ ମୁଁ ।

ଆଜି ମୁଁ ମୁକ୍ତ , ମାୟା ଅବା ମୃତ୍ୟୁରୁ ।