ମୁଁ

ମୁଁ ,,,,,ଶୁଭ୍ରତାରା ପରି ,

ଅବତରିତ ହୁଏ ,

କଳଙ୍କିନି ଚନ୍ଦ୍ରମା ସାଥେ ,

କେତେ ରାଗ ଅନୁରାଗ ନେଇ ,

ସ୍ୱପ୍ନରେ ବିଭୋର ହେଇ ,

ସାଉଁଟିବି ସରାଗ ବୋଲି।

ବାଟ ସାରା ମାଳମାଳ କଥାକୁହା ଶାମୁକା ,

ରାଜାରାଣୀ କାହାଣୀର ସମ୍ମୋହନ ,

ଭାବବିହ୍ଵଳ ମୁଁ ,

ତଥାପି ସନ୍ତୁଳିତ ମୋ ବେଗ ।

ମୁଁ ,,,,,,,, ଜୀବନର ଗୁଣୁଗୁଣୁ ବଇଁଶୀ ସୁରରେ ,

ହଜିଯାଏ ନିଜେ ନିଜ ଅମଡା ବାଟରେ ।

ସବୁ ଠିକ ଥାଏ ,

ଅକସ୍ମାତ ପାଦ ରଖେ , ଅଦିନିଆ ଶ୍ରାବଣର

ଟୁପଟାପ ଶୁଭୁଥିବା ଅଷ୍ଟମ ସୁରରେ ।

ଓଦାଳିଆ ଚଲାପଥେ , କଦମ୍ବର ଅଭିପ୍ରାୟେ ,

ଖସି ଯାଏ ପାଦ କେତେ ମନ୍ଥର ଗତିରେ ।

ମୁଁ,,,,,, ପ୍ରବଂଚନାର ଶବଟିକୁ କାନ୍ଧରେ ବୋହି ,

ଖୁବ ସନ୍ତର୍ପଣରେ ,ସଜାଡି ନିଏ ରକ୍ତ ଚନ୍ଦନ ବୋଳା ମୋ ଚିରା ପଣତକୁ |

ବାହୁ ପ୍ରସାରେ , ପୁଣି ଥରେ , , ଲାଞ୍ଚନାର ନାଗଫାଶ ଭିତରୁ ।