ବିନ୍ଦୁ

ବିନ୍ଦୁଟି ମୁଁ !

ଦୈର୍ଘ୍ଯ ପ୍ରସ୍ଥ ଉଚ୍ଚତା ବିହୀନ ।

ତଥାପି ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ମୁଁ ଯେ,

ବଳିଷ୍ଠ ମୋ ଆତ୍ମ ଅଭିମାନ ।

ମୋ ଠାରୁ ତ ସୃଷ୍ଟିହୁଏ

ଅସୁମାରୀ ଅଗଣିତ ରେଖା ,

ବ୍ୟାପିଯାଏ ଅନନ୍ତ ଯୋଜନ ।

କେବେ ମତେ ମଧ୍ୟ ବିନ୍ଦୁ କରି ,

ଅଙ୍କା ଯାଏ ଅଗଣିତ ବୃତ୍ତର ଆକାର;

ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ପରିଧିର ପରିସୀମା ନେଇ।

ହଁ!

ମୁଁ ହେଉଛି ଅନନ୍ତ , ମୁଁ ବି ଅନିଶ୍ଚିତ;

ନିଶ୍ଚିତର ଅଂତ ଥାଏ ସିନା ;

ଅନିଶ୍ଚିତ ଚିର ଅନ୍ତହୀନ।

ସଚରାଚର ଏ ସୃଷ୍ଟିରେ ,

ମୋର ସ୍ଥିତି ସଦା ବିଦ୍ୟମାନ ।

ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପ୍ରାଣୀ !

ଦେଖ ମୁଁ ଝଲସୁଅଛି ଭୁକୃଟି ମଧ୍ୟରେ,

ଜ୍ୟୋତିର୍ବିନ୍ଦୁ ନାମେ ଦିବ୍ୟ ଆଲୋକଟି ହୋଇ।

ମୋର ସତ୍ତା ଉପଲବ୍ଧି ପାଇଁ ,

ଭାଙ୍ଗିଦିଅ ପରିଧିର ମିଥ୍ୟା ଆବରଣ ।

ଖୋଲିଦିଅ !

କାମନା ଓ ବାସନାର ସବୁ ବେହରଣ।

ସତ୍ୟ ଆଉ ସାଧନାର ବାସେ,

ଧୀରେ ଧୀରେ ଢାଙ୍କିଦିଅ ସମସ୍ତ ଶରୀର।

'ମୁଁ' ହେଉ 'ତୁମ' ମୟ !

ଆପଣାର ସତ୍ତାକୁ ହଜାଇ,

ଦିବ୍ୟ ସତ୍ତା ଅନୁଭବ ନେଇ।

ଆସିବ ସେ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ସମୟ ;

ଦେଖାଦେବ ଅଦିନର ଝଡ,

ବହିଯିବ ଅଣଚାଶ ବାୟୁ ,

ଭାଙ୍ଗିଯିବ ପୁଣି ଦେହବନ୍ଧ ।

ପ୍ରାଣବିନ୍ଦୁ ଲୀନ ହୋଇଯିବ-

ଅନନ୍ତ, ନିର୍ବିକାର ସେ 'ଜ୍ୟୋତିର୍ବିନ୍ଦୁ' ସହ ।

ସେ ହିଁ ସେ ବିସ୍ମୟ ଅନନ୍ତ !

ସର୍ବବ୍ୟାପି, ଚଳମାନ, ରହସ୍ୟମୟ ବିନ୍ଦୁ।

ଅସୀମ ପରିଧି ଯାର ବ୍ୟାପି ଅଛି-

ତ୍ରିଭୁବନେ, ପରମାତ୍ମା ନାମେ,

ଚିରସତ୍ୟ ବହ୍ମରୂପୀ ହୋଇ ।