ଭୟ ଲାଗେ

ଭୟ ଲାଗେ ତାର ରଂଗ

କେବେ ନୀଳ ତ କେବେ

ଧଳା ବାଦଲ ଲେସି ହେଲେ 

ଲୁଗାର ପଣତ ଦିଶେ ,

ପୁଣି କେବେ ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କର

ତୀର୍ଯ୍ୟକ ପ୍ରତିଫଳନରେ

ପଶ୍ଚିମ ଆକାଶରେ ତାର

ସୁନେଲି ମୁହଁଟା ଦିଶେ ।

ଭୟ ଲାଗେ ତାର ବାଗ

କେବେ ଟିକି ଟିକି ସ୍ରୋତ

ଲହରୀର ନାମ ନେଇ

କୂଳକୁ ଚୁମ୍ବନ ଲେସେ ,

ପୁଣି କେବେ ଫୁଲି ଉଠେ

ଗର୍ଭ ଗୃହ ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ

କଠୋର ସେ ରୁଦ୍ର ରୂପେ

କାଳ ହୋଇ ମାଡ଼ି ଆସେ ।

ଭୟ ଲାଗେ ତାର ବେଗ

କେବେ ଫଗୁଣ ଦ୍ଵାହିରେ

ବହିଯାଏ ମୃଦୁ ମନ୍ଦେ

ଶୀତଳତା ଛୁଇଁ ଯାଏ,

ପୁଣି କେବେ ବୈଶାଖୀ ନାଁ ରେ

ଅର୍ଘ୍ୟ ବାଢେ ନିମିଷକେ

ପାଗଳାମି କରେ ପ୍ରାୟ

ପ୍ରତିଶୋଧ ଆବେଗରେ ।

ହେଲେ ବେଶୀ ଭୟ ଲାଗେ 

ମଣିଷର ଅହେତୁକ ଭାବ 

ସ୍ଵାର୍ଥର ପୀୟୂଷ ପାନେ

ହସ ଥାଏ ସେ ଆଖିରେ,

ସଂପର୍କର ଶସ୍ତା ବ୍ୟାପାରରେ

ବିବେକଟା ଜର୍ଜରିତ

ଆଖି ଚିହ୍ନି ବି ପାରେନା 

ଲାଗେ ମୁଁ କି ଅମଣିଷଟିଏ !