ଭୋଗଡାଲା

କୁଆଁରୀ ଶୀତର କୋମଳ ପରଶ

   କାନ ମୂଳେ ଯାଏ କହି

ଚାଦର ନ ଘୋଡି ଫୁଲ ତୋଳୁଅଛି

    ଦାସ ଝିଅ ବୈଦେହୀ ।

ସିନ୍ଦୁରା ଫାଟିନି ଉତ୍ତରା ମର୍ଦାନୀ

  ରେଜାଇ ଭିତରେ ସର୍ବେ

କାଳି ଅନ୍ଧାରରୁ ଘରୁ ବାହାରିଛି ଧରି

   କଳା ପଲିଥିନ୍ ଗର୍ବେ ।

କାକର ବିନ୍ଦୁରେ କାଲୁଆ ପାଦରେ

   ଗଛ ଡାଳ ମୋଡ଼େ ଥରି

ଫୁଲ ଡେମ୍ଫ ଧରି ତଳକୁ ଉଟାରୀ

  ପୋଛିନିଏ ଗଣିକରି ।

ଟଗର ମନ୍ଦାର ମଲ୍ଲୀ କନିଅର

   ଗେଣ୍ଡୁ ତମାଳ ସେବତୀ

ଛୋଟ ନଗି ଧରି ବୁଲେ ଘିରିଘିରି

   ବ୍ରାହ୍ମ ମୁହୁର୍ତ୍ତରୁ ନିତିପ୍ରତି ।

ଫୁଲ ଚୋରି କରି ପୂଜାରେ ଆଦରି

  ବିଭୁ ପାଦେ ସମର୍ପଣ 

ହେବ ବା କେମିତି ମନବାଞ୍ଛା ସିଦ୍ଧି

  କୁହ ଭାଇ ଜନ୍ତୁରାଣ ?

ବାଡି ଫୁଲହାର ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ ସୁମର

  ଭକ୍ତି ଅନୁରାଗ ସ୍ଵତଃ

ମାଗଣା ଆଦାନ ଚୋରା ସଂପ୍ରଦାନ

   ଅସନ୍ତୁଷ୍ଟ ବିଭୁ ନିତ୍ୟ ।

ସବୁ ତାଙ୍କୁ ଜଣା ତାଙ୍କରି ଭିଅଣା

   ବିଶ୍ଵନିୟନ୍ତା ସେ ହରି

ଭାଗ୍ୟ ଭୋଗ ଡାଲା ତାଙ୍କରି ଆହୁଲା 

  କୃପା କୈବଲ୍ୟ ଦୈତାରୀ ।