ଭଲ ମଣିଷର ଗୀତ

         ଚଉଦିଗେ ଯେବେ ସୁଗୁଣ ସୁବାଷ

                    ବିତରି ଦିଏ ମୁଁ କେବେ

         ମନେହୁଏ ସତେ ଧୂପଟିଏ ପରି

                    ହୋଇ ତ ପାରିଛି ଏବେ ।

         ନାଶେ ଯଦି କେବେ ଜଡତା କାହାର

                   ବିଦ୍ୟା,ବୁଦ୍ଧି କିଛି ଦେଇ

         ଭାବେ ମନେମନେ ବୋଧହୁଏ ନିଜେ

                   ଜଳିଛି ଦୀପଟେ ହେଇ ।

         ଆଖିରୁ କାହାର ପୋଛେ ଯେବେ ଲୁହ

                   ବନ୍ଧୁ ପଣେ ଯାଇ ଆଗେ

         ସେବକ ହେବାର ସପନଟି ମୋର

                   ସତ ହେଲା ପରି ଲାଗେ ।

         ଅନ୍ଧ ମଣିଷର ହାତ ଯେବେ ଧରେ

                   ବାଟ ଦେଖାଇବା ପାଇଁ

         ଲାଗେ ବୋଧେ ହେଲି ନୟନ କାହାର

                   ଜନମରୁ ଯା'ର ନାହିଁ ।

         ମିଠା କଥାଟିରେ ବଶ ହୋଇ ଯେବେ

                  ଆସେ କିଏ କେତେବେଳେ

         ଫୁଲଟିଏ ହୋଇ ଫୁଟିଗଲା ପରି

                  ଲାଗେ ମୋତେ ସେତେବେଳେ ।

         ସାଧୁ ସଙ୍ଗତରେ ବସେ ଯେବେ ଯାଇ

                   ଅବସର ସମୟରେ

         ଏମିତି ଲାଗେ ଯେ ସାଧୁଟିଏ ବୋଲି

                  ନିଜକୁ ମୁଁ ମନେକରେ ।

         ଆସରା ଟିକିଏ ଦେଇଥାଏ ଯେବେ

                  ଭରସାଟି ନାହିଁ ଯା'ର

        ଖୁସି ଆସିଯାଏ ସେଇ କଥାଟିକୁ

                   ଭାବି ହୁଏ ବାରବାର ।

        ଜୀଉଁଛି ଏମିତି ଜୀଉଁଥିବି ମୁହିଁ

                   କରୁଥିବି କିଛି ହିତ

        ସକାଳ ସଂଜରେ ଗାଉଥିବି ନିତି

                   ଭଲ ମଣିଷର ଗୀତ ।