ଭକତ ଭୋଳିଆ

ଭକତ ଭୋଳିଆ ନୀଳାଚଳିଆ ସେ

ଆଦିସୂର୍ଯ୍ୟ ପ୍ରଭା ନେତ୍ର

ବ୍ରହ୍ମରସାୟନ ହିରଣ୍ମୟ ସେତୁ

ମହାବୀର୍ଯ୍ୟ ତତ୍ତ୍ୱଗାତ୍ର ।

ଗହନ ଗଭୀର ଯୁଗଚକ୍ର ତାର

କୁଣ୍ଡଳିନୀ ମୂଳାଧାର

ସମାବୃତ କରି ରଖିଛି ରହସ୍ୟ

ମନ୍ତ୍ରମୟ ପରାତ୍ପର ।

ଅପ୍ରକଟ ଶକ୍ତି ସକଳବସ୍ତୁରେ

ଅପବୃତ ଆବରଣ

ବିଚିତ୍ର ଦେବତା ପରିସୁପ୍ତ ଆତ୍ମା

ବିମୁଗ୍ଧ ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଗଣ ।

ଦିବ୍ୟମୂର୍ତ୍ତି ବ୍ରହ୍ମ ଦାରୁ ପୂର୍ଣ୍ଣବ୍ରହ୍ମ

ଦୃଢ ସତ୍ୟ ଆପ୍ତକାମ

ମାଧୁର୍ଯ୍ୟ ନିଳୟ ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର ଦିଅଁ

ମୋହମୁଦ୍ରା ଶାନ୍ତି ଧାମ ।

ଜୀବନ ଯନ୍ତ୍ରଣା କରିଥାଏ ଊଣା

ପ୍ରଶାନ୍ତିର ଆଲିଙ୍ଗନେ

ଦିବ୍ୟ ବହ୍ନିଶିଖା ଅଗ୍ନିସାତ୍ ସତ୍ତା

ବୃତ୍ତାକାର ସୁନୟନେ ।

ନିର୍ବାକେ ଡାକଇ ନିଖିଳ ପ୍ରକୃତି

ପ୍ରମୁକ୍ତ କରିବା ଆଶେ

ଶ୍ରୀକ୍ଷେତ୍ର ମହିମା ଉର୍ଦ୍ଧମୁଖୀ ଧାମୁ

ବିଶ୍ୱମୟ ଉର୍ଜା ବିକାଶେ ।

ଭକ୍ତ ଭାବଗ୍ରାହୀ ଜଗତଜନର

ଭକ୍ତି ମହୋଦଧି ସିକ୍ତ

ଚିନ୍ମୟ ଫେନିଳ ଆବୃତ ହୃଦୟ

ଚିନ୍ତିଲେ ଜଗତନାଥ ।

ଆତ୍ମା ଅମ୍ବୁଧୀ ନିରାପଦେ ବାସ

ବିଶାଳ ବିପୁଳ ବକ୍ଷେ

ବ୍ରହ୍ମମହାଧାର କୋଟି ସୃଜନ 

ନୀଳାଚଳ ଗିରୀ ଶିଖେ ।

ଅଜସ୍ର ଅସୀମ ଯୁଗାବ୍ଦ ସଂବେଗ

ବହି ଯାଏ ନୀର ପରି

ଭକତି ଡୋରରେ ବାନ୍ଧି ହୋଇ ପ୍ରଭୁ

ବଡ଼ଦାଣ୍ଡକୁ ଆସନ୍ତି ହରି ।

ଭକତ ଜୀବନ ଭକତ ତା ପ୍ରାଣ

ସୁନିବିଡ଼ ଆତ୍ମୀୟତା

ଧେନୁ ପଛେ ବତ୍ସା ଧାବିତ ପରାୟେ

ଭକ୍ତ ପାଇଁ ଆତୁରତା ।

ଭକତ ପାଇଁ କି ବନ୍ଧା ହୋଇଥିଲ

ଭକତ ପାଇଁକି ଜ୍ୱର

ଅଟକି ରହିଲ ନନ୍ଦିଘୋଷେ ପ୍ରଭୁ

ଭକ୍ତକୁ ନକରି ପର ।

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଥାଳିରେ ପରଷି ଦେଇଛ

ବନ୍ଧୁଙ୍କୁ ଦିବ୍ୟ ବ୍ୟଞ୍ଜନ

ହସ୍ତ ପ୍ରସାରିତ ନୀଳକନ୍ଦରରୁ

ଦାସିଆ ହୋଇଛି ଧନ୍ୟ ।

ମାଣିକ ହାତରୁ ଭକତି ଭାବରେ

ଦହି ଖାଇ ମୁଦି ଦେଲ

ଗୁଣ୍ଡିଚା ରାଣୀର ଭକତି ଡୋରରେ

ଆଡପରେ ବିଜେ ହେଲ ।

ଭକତ ଭୋଳିଆ ଜଗା କାଳିଆ ହେ

ପ୍ରଧାବିତ ଭକ୍ତି ଧାରେ

ନଶ୍ୱର ଅସ୍ଥାୟୀ ଜୀବନ ଚକ୍ରରୁ

ବିରତି ମୁଁ ଭିକ୍ଷାକରେ ।