ଆଡପ ମଣ୍ଡପେ ତିନି ଠାକୁର

ଆଡପ ମଣ୍ଡପେ ତିନି ଠାକୁର

କି ସୁନ୍ଦର ଦିଶେ ଗୁଣ୍ଡିଚା ଘର

ସେନେହ ରଙ୍କୁଣୀ ଗୁଣ୍ଡିଚା ରାଣୀ

ଭାଈ ଭଉଣୀଙ୍କୁ ଆଣିଲା ଟାଣି

ପ୍ରଭୁ ଛାଡ଼ି ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର

ନବଦୀନାତ୍ମକ ଯାତ୍ରାରେ ଆସନ୍ତି

ବରଷେ ଗୋଟିଏ ଥର ।

ସାଙ୍ଗରେ ନାହାନ୍ତି ଜଗତମାତ

ଭକତ ଭୋଳିଆ ଜଗତନାଥ

ଓହ୍ଲାଇ ଆସନ୍ତି ବଡ଼ଦାଣ୍ଡକୁ

ଯିବାପାଇଁ ଅଛି ମାଆ ଘରକୁ

ଆନନ୍ଦରେ ତିନିଦିଅଁ

ସଜବାଜ ହୋଇ ରଥଯାତରାରେ

ଆସନ୍ତି କୋଳେଇ ନିଅ ।

ଭକତି ଡୋରରେ ବାନ୍ଧିଲେ ତାଙ୍କୁ

ମିଳିଥାଏ ମୁକ୍ତି ମୋକ୍ଷ ଆତ୍ମାକୁ

ଜୀବ ସଙ୍ଗତରେ ପରମମିଶେ

ଅନାଦି ଅନନ୍ତ ଜ୍ୟୋତି ପ୍ରକାଶେ

ଭକ୍ତ ହୁଏ ଏକାକାର

ଏମିତି ଠାକୁର ଜଗତରେ ନାହିଁ

ଦାରୁବ୍ରହ୍ମ ନିରାକାର ।

ମାନବୀୟ ଲୀଳା ଦାରୁ ତନୁରେ,

ରତ୍ନସିଂହାସନେ ବସି ସେ କରେ

ଷାଠିଏ ପଉଟି ନଅଣ୍ଟେ ତାକୁ

ବିଶ୍ୱ ଡାକୁଥାଏ ଚିନ୍ତାମଣି ଙ୍କୁ

ଭବ ସିନ୍ଧୁ କର ପାରି

ଭାବ ବିନୋଦିଆ କାଳିଆ ହାତୀ ସେ

ଢାଳି ଦିଏ କୃପା ବାରୀ ।

ରହିଥାଏ ସିନା ବଡ଼ ଦେଉଳେ

ମନ ଥାଏ ତାର ଜନମ ସ୍ଥଳେ

ମନେ ପଡୁଥାଏ ଗୁଣ୍ଡିଚା ମାଆ

ଆଡପ ମଣ୍ଡପ ଚାରୁ ଚାନ୍ଦୁଆ

ମା ହାତ ରନ୍ଧା ଭାତ

ଆଡପ ଅବଢ଼ା ନାମଟି ତାହାର

କଣିକାଏ ଦିଏ ମୋକ୍ଷ ।

ଗୁପ୍ତ ବୃନ୍ଦାବନ ମହାବେଦୀରେ

ମହା ରାସ ହୁଏ ରାଧା ସାଥିରେ

ମଧୁକୁଞ୍ଜ ହୁଏ ଗୁଣ୍ଡିଚା ଘର

ଅଷ୍ଟ ସଖି ସହ ଗୋପୀ ଗୋପାଳ

ଅଦୃଶ୍ୟେ ଆସନ୍ତି ଜାଣ

ମହାଭାବମୟୀ ବୃଷଭାନୁ ଜେମା

ବିଜେ ହୋଇଥାନ୍ତି ପୁଣ ।

ଆଡପ ମଣ୍ଡପେ ଦର୍ଶନ କଲେ

ମହାପୂଣ୍ୟ ମିଳେ ଭକତ ଜନେ

ରତନବେଦୀରେ ଦଶ ବରଷ

ଦରଶନ ଫଳ ମିଳେ ଅବଶ୍ୟ

ଆଡପ ମଣ୍ଡପେ ଦେଖି

ଜନ୍ମମୃତ୍ୟୁ ଚକ୍ରୁ ଉଦ୍ଧାର ଜୀବତ୍ମା 

କୋଟି ଜନ୍ମ ପାପ ନାଶି ।