ଅଧର ମଧୁର

ମଧୁଝରା ତୁମ ରଙ୍ଗ ଅଧର

  ରହସ୍ୟର ପାରାବାର .

ଝରିଗଲେ ହସ ଥରି ଉଠିଥାଏ

  ନିଭୃତ ଅନ୍ତର ମୋର ।

ତୁମ ଶ୍ରୀମୁଖରେ ଛନ୍ଦ ଚପଳ

  ନୀଳ ଦରିଆର ଢେଉ .

ଜୀବନ ସାରାର କଳୁଷ କାଳିମା

  ଧୋଇନିଏ ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ।

ତୁମରି ବଦନ ଦେଖିଦେଲେ ଥରେ

   ମର୍ମରି ଉଠେ ପ୍ରାଣ

ନିମିଷ ମାତ୍ରକେ ସବୁ ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ

   କରିଦିଅ ପରିତ୍ରାଣ ।

ଭ୍ରୂଲତା ତୁମର କୁଞ୍ଚିତ ହୋଇଲେ

   ଘୋଟି ଆସେ ଅନ୍ଧକାର.

ବିଶ୍ଵବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଦୋହଲି ଉଠଇ

  ଭୁକମ୍ପ ଅବନୀ ପର ।

ପଦ୍ମ ପଳାଶ ନୟନେ ତୁମର

  କୋଟିଏ ଭୂବନ ହସେ .

ସବୁ କଳା ଆସି ଅଳସ ଉଲ୍ଲାସେ

  ଷୋହଳ କଳାରେ ମିଶେ ।

ତୁମରି ଆଖିରେ ଆଖି ମିଶାଇଲେ

   ଅସ୍ମିତା ଯାଏ ହଜି .

କେଳି କଦମ୍ବର ନିଘଞ୍ଚ କାନନେ

  ବାଂଶୁରୀ ଉଠଇ ବାଜି ।

ତୁମରି ଇଙ୍ଗିତେ ଆତଯାତ ହୁଏ

   ଜୀବନର ଗତିପଥ .

ସାରା ସଂସାରରେ ହୁରି ପଡୁଥାଏ

  ତୁମ ନାମ ଜଗନ୍ନାଥ ।

ତୁମ ଲୀଳାଖେଳା ଭାବ ଅଭାବର

   ଭକତର ଭାବଗ୍ରାହୀ

କରୁଥାଅ ଖେଳ ହେ ମହାନାୟକ

  ନାହିଁ ଆଉ ଏଠି କେହି ।

ମଧୁର ଅଧର ସ୍ମିତ ପାଖୁଡ଼ାରେ

    ଅପଲକ ହୁଏ ନେତ୍ର

ସଂତୃପ୍ତି ପୂର୍ଣ୍ଣତା ଭରିଯାଏ ପ୍ରଭୁ

  ଶୂନ୍ୟ ଚେତନା ପାତ୍ର ।