ଭିଜା ଭିଜା ଶ୍ରାବଣ

ଶ୍ରାବଣ ଆଗମେ ପ୍ରକୃତିର ପ୍ରେମେ

ଭରିଦିଏ କବି ମନ

ଖସେ ଜଳଧାର ଦିଶେ ସୁଶ୍ୟାମଳ

ବୃକ୍ଷ,ବଲ୍ଲୀ,ତୃଣ,ଗୁଳ୍ମ ।

ଜଳ ବରଷଇ ବିଜୁଳି ମାରଇ

ଘନ ଘନ ବର୍ଷେ ଘନ

ମୟୂର ନାଚଇ ଗ୍ରୀବା ଦୋହଲାଇ

କେଡେ ଶୋଭାବନ ବନ ।

ଗ୍ରୀଷ୍ମ ଶୁଷ୍କ ତରୁ ଉଠଇ କଅଁଳି

ଶ୍ରାବଣର ବାରିପାତେ

ଗହଳ ପଲ୍ଲବେ ଝଙ୍କାଳିଆ ଦିଶେ

କେତେ ଜାତି ଛତୁ ଫୁଟେ ।

ବନ ଉପବନ ବହିଲେ ପବନ

କଦମ୍ବ ଗନ୍ଧେ ମହକେ

ବନ,ବିଲ,ବାଡି,ଜଳେ ଯାଏ ଭରି

ରଡି ଛାଡ଼ୁଥାନ୍ତି ଭେକେ ।

କେଁ କେଁ କଟ କଟ କଟର କଟର

ରାବେ ମୁଖରିତ ହୁଏ

ରାସ୍ତାଘାଟ ବନ ବିଲ ଓ ଅଗଣା

ଜଳରେ ଯେ ଓଦା ଥାଏ ।

ଦିନରାତି ଶୁଭେ ଅବିରତ ଭାବେ

ଦର୍ଦ୍ଦୂର ଚିତ୍କାର ବଢ଼ି

କେବେ କେବେ ଆସେ ଜୀବଜନ୍ତୁ ନାଶେ

ବନ୍ୟା ଆଉ ନଈବଢ଼ି ।

ଘଡ଼ଘଡ଼ି ରବ ଶୁଭେ ନଭୁ ତୀବ୍ର

ଶ୍ରାବଣେ ତୁହାକୁ ତୁହା

କହୁଥାନ୍ତି ଜନେ ତହିଁରୁ କି ସତେ

ଆକାଶରୁ ଖସେ ଲୁହା ।

ମନ୍ଦ୍ର ନାଦେ ମେଘେ ଆହା କି ସରାଗେ

ସରଗୁ ଆସଇ ଖସି

ଅବିରାମ ରାମନାମ କେ ଜପୁଛି

ରିମି ଝିମି ଝିପି ଝିପି ।