ଭଗ୍ନ ଶିଳାର ଦୁଃଖ

କୋଣାର୍କର ରୂପ  କଳାର ସ୍ୱରୂପ 

ଯେତେବେଳେ ଦେଖେ ମୁହିଁ ,

ପାଷାଣର ଲୁହ  ଦେଖି ଉଠେ କୋହ

ଏକ ଲୟେ ଥାଏ ଚାହିଁ ।

ପାଷାଣ ପ୍ରତିମା  ଭଗ୍ନ ଶିଳା ଜେମା

ଜୋଛନା ପରଶ ପାଇ,

ଅନିନ୍ଦ୍ୟ ରୂପସୀ  ହୋଇଣ ଉଦାସୀ

ଶୋକାର୍ତ୍ତ ହୃଦୟ ବହି ।

ଇସାରାରେ ତା'ର  ଡ଼ାକେ ବାରବାର 

ସମ୍ମୁଖେ ବସିବା ପାଇଁ ,

କହେ ଲେଖ କବି  ମୋର କଥା ଭାବି

ଜୀଇଁଛି ତୁମରି ପାଇଁ ।

ତୁମ କଲମରେ  ତୁମ ଛନ୍ଦ ସ୍ୱରେ

ଲେଖିଦିଅ ବହୁ ରଙ୍ଗେ,

ବାଧ୍ୟ କର ବାରେ  ଆସି ଦେଖିଯା'ରେ

ପର୍ଯ୍ୟଟକ ମୋର ଅଙ୍ଗେ।

ସମଗ୍ର ବିଶ୍ୱର  ଉତ୍କଳ ମାଟିର

କୋଣାର୍କର ନାମ ବହି ,

ଭଗ୍ନ ଶିଳା ବାଳା  ଉତ୍କଳର କଳା

କିପରି ରହିଛି ଜୀଇ‍ଁ ।

ତୁମରି ଶବଦେ  ଶିଳା ନୃତ୍ୟ ଛନ୍ଦେ

କରୁଅଛି ଆକର୍ଷଣ,

ଆଉ କେତେ ଦିନ  ରହିବି ମଉନ

ସହି ଅସହ୍ୟ କଷଣ ।

କଳା ପ୍ରେମୀଙ୍କର ନବ ପ୍ରେରଣାର

ଉଦାହରଣ ମୁଁ ସାଜି ,

ନିଷ୍ପ୍ରାଣ ଦେହରେ  ଭଗ୍ନ ମନ୍ଦିରରେ

ଦଣ୍ଡାୟମାନ ମୁଁ ଆଜି ।

ମୋର ଚାରିପାଶେ  ପର୍ଯ୍ୟଟକ ବସେ

ଦେଖଇ ନିହାଣ ବାଜି,

ଓଡିଶା ଶିଳ୍ପୀର  କାର୍ଯ୍ୟ ବଢ଼େଇର

ଦେଖି ସ୍ଵପ୍ନେ ଯାଏ ହଜି ।

ମୋର ଚିତ୍ରପଟ ତୋଳି ଝଟପଟ

ଚାଲିଯାଏ ମତେ ଭାବି,

ମୋର ଜୀବନର  କଥାର ବର୍ଣ୍ଣନ

ନୀରବରେ ଲେଖେ କବି ।

ମୋ' ଅଙ୍ଗେ ଭୂଷଣ  ପିନ୍ଧାଇ ଦେଇଣ

ଶବ୍ଦର ମୂର୍ଚ୍ଛନା ତୋଳି ,

କଠୋର ତନୁରେ  ସଜାଇ ସାଦରେ 

ଆନନ୍ଦରେ ଦିଏ ବୋଳି ।

ଅତୀତର କଥା  ଭୁଲିଯାଇ ବ୍ୟଥା

କହୁଛି ହୋଇଣ ଖୁସି ,

ଓଡ଼ିଶା ଶିଳ୍ପୀର  ନିହାଣ ସ୍ପର୍ଶର 

କାରୁକାର୍ଯ୍ୟ ଦେଖ ଆସି ।

ଭଗ୍ନ ଶିଳାବାଳା  କୋଣାର୍କର କଳା

ନୃତ୍ୟର ଛନ୍ଦେ କହୁଛି ,

ପଚାର ହେ ! କବି  ଅଧିର ମୋ' ଛବି

ମୋ ପରି ଆଉ କେ' ଅଛି।?

ଥରୁଟେ କୁହରେ  ମୋହର ଦେଶରେ 

ଅବା ବିଦେଶରେ ହେଉ,

କେହି ନଚିହ୍ନନ୍ତି  ନିରବ ରୁହନ୍ତି

ଜାଗରଣ କଥା ଥାଉ ।

କୋଣାରକ ତୁମ  ତୁଚ୍ଛ ମରୁ ସମ

ନିଃଶବ୍ଦେ ଗଲାଣି ଶୋଇ ,

କବି ତୁମ ଶଦ୍ଦେ  ଶିଳା ନୃତ୍ୟ ଛନ୍ଦେ

ପୁଣି କି' ଉଠିବ ଚେଇଁ ।??

ମୁଁ ତୁମ ମାନସୀ  ତୁମ ବନହଂସୀ

ସ୍ଵାଭିମାନ ଉତ୍କଳର ,

କଳାର ପୂଜାରୀ ରଙ୍ଗ ତୂଳୀ ଧରି

କର ହେ ! ପୁନରୁଦ୍ଧାର ।