ହିସାବ କିତାବ

ଏ ତ ବିଧିର ବିଧାନ 

       କେବେ ନହୋଇବ ଆନ ,

ଭାଗ୍ୟ ନିନ୍ଦିଲେ କି ହେବ 

         ସାହା ସେଇ ଭଗବାନ।

ଆଖି ଲୁହ ପୋଛୁଥିବ 

          ନିଜ କର୍ମ କରୁଥିବ,

ନହେଲେ ପଛେ ପଡ଼ିବ 

        ସମୟ ଆଗେଇ ଯିବ ।

ଖାଇଥିବ ଯେଉଁ ଚୋଟ 

          ବାଧିଥିବ ହୃଦ ତଟ ,

ସମୟ ବଦଳି ଯିବ 

        ସେ ଚିହ୍ନ ସେପରି ଥିବ ।

ନିଃଶବ୍ଦ ରାତି ଅଧରେ 

         ହୃଦ ଆପଣାଙ୍କୁ ଝୁରେ,

ନିହାରେ ଏ ଆଖି ଦୂରେ 

          ଦୂର ନବ ଦିଗନ୍ତରେ।

ବସି ଶେଷ ସୋପାନରେ 

         ହିସାବ କିତାବ କରେ ,

ଦେଖେ ପ୍ରତି ପାହାଚରେ 

        କିଏ ଅତି ଆପଣାରେ ..।

ସେଇ ଏକାନ୍ତର ବେଳେ 

      ଦେଖା ଯାଏ ଆଖି ତଳେ,

ଆପଣାର ମାଆ କୋଳେ 

        ବୁଡ଼ିଯାଏ ଭାବ ଜଳେ । 

        

ବୟସର ବସନ୍ତରେ 

         ପଲକ ପଡ଼ିବା ପରେ , 

ପ୍ରତି ହୃଦ ସ୍ପନ୍ଦନରେ 

         ମୃତ୍ୟୁ ଥାଏ ନିକଟରେ ।

 

ଚୋଟ ଖାଇ ଖାଇ ମନ     

         ଦିନେ ସରିଯାଏ ସ୍ବପ୍ନ , 

ଶରୀର ଖୋଜେ ବିଶ୍ରାମ 

         ବୁଜି ଆସେ ଏ ନୟନ ।