ପୁଣ୍ୟ ପଥର ଧାରେ

ସଂସାରେ ଦୁର୍ଲଭ ମଣିଷ ଜନମ

ଦେଲ ଅଦୃଶ୍ୟ ଈଶ୍ୱର ,

ଜନମ ଦିନରୁ କୃପା ନେତ୍ର ତଳେ

ରଖିଛ ଜୀବନ ମୋର ।

ପ୍ରତି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ପ୍ରତିଟି କ୍ଷେତ୍ରରେ

ତୁମ କୃପା ପାଇଅଛି ,

ସେଥିପାଇଁ ପ୍ରଭୁ ତୁମ କରୁଣାରେ

ଏତେ ଦିନ ମୁଁ ,ବଞ୍ଚିଛି।

କେଉଁ ଜନମର କେଉଁ ପୁଣ୍ୟ ପାଇଁ

ଆଶୀର୍ବାଦ ଝରାଇଛ ,

ଯେଉଁଠି ତୁମର ଆବିର୍ଭାବ ସ୍ଥାନ

ସେ,ସ୍ଥାନକୁ ନେଉଅଛ।

ଯେତେ ହେଉ ପଥ ବିପଦ ସଙ୍କୁଳ

ତୁମ ଡୋରି ଲଗାଇଛ,

ଆଶିଷ ଝରାଇ ମୋର ଏ,ଜୀବନେ 

ତୁମ ପାଶେ ଟାଣୁଅଛ ।

ମୁଁ ଯେ, ମୁଢ଼ମତି ନାହିଁ ଜ୍ଞାନ ଭକ୍ତି 

କର୍ମରେ ସଦା ମୋ, ଧ୍ୟାନ ,

ପୂଜା ପାଠ ଶ୍ଳୋକ ଉଚ୍ଚାରଣେ ମୁକ

ଦର୍ଶନେ ତୃପ୍ତ ଜୀବନ। 

ମାତା, ପିତା ଦୁଇ ସଂସାରରେ ରହି

କରୁଅଛ ଲୀଳା ଖେଳା,

ତୁମର ସେ ମାୟା ତୁମ କଳ୍ପ କାୟା

ବୁଝିବ କି ? ଏ, ଅବଳା।

ଅପୂର୍ବ ସୁନ୍ଦର ଦିବ୍ୟ ଧରୋହର

ପୁଣ୍ୟ ହିମାଳୟ ଧାମ ,

ମା ଗଙ୍ଗୋତ୍ରୀ , ଯମୁନୋତ୍ରୀ , ବଦ୍ରିନାଥ,

କେଦାରନାଥ ସଙ୍ଗମ।

ନଦୀ ସଙ୍ଗମର ପୁଣ୍ୟ ପ୍ରୟାଗର

ଅଟେ ଏହି ଦେବଭୂମି ,

ଉତ୍ତରାଖଣ୍ଡ ର କି' ଶୋଭା ବର୍ଣ୍ଣିବି 

ପ୍ରବିତ୍ର ମାଟିକୁ ନମି ।

ଉତ୍ତରାଖଣ୍ଡର ଦିବ୍ୟ ଧରୋହର

ବାଳ ଅରୁଣ ଉଜ୍ବଳେ ,

ପହିଲି ଶୀତର ବରଫପାତରେ

ରୂପେଲି ଚାଦର ଖେଳେ।

ସନ୍ଧ୍ୟା ସମୟରେ ପାହାଡ଼ ଶିଖରେ 

ବରଫ ସୁନେଲି ଦିଶେ ,

ବରଫ ଚାଦର ଘୋଡେ଼ଇ ହୋଇକି

ଦିବ୍ୟ ଧରୋହର ହସେ ।

ଡୋରି ଲଗାଇଲ ପାଖକୁ ଟାଣିଲ

ପୁଣ୍ୟ ପଥର ଧାରେ ,

ଦୁର୍ଗମ ପଥକୁ ସୁଗମ କରିବ

ତବ କୃପା ଆଶିଷରେ ।

ନେତ୍ର ପୁରାଇ ମୁଁ ,ଦେଖିବି ସତରେ

ତୁମ ଆବିର୍ଭାବ ସ୍ଥାନ,

କେଡ଼େ ସୌଭାଗ୍ୟ ମୋ ,ସତରେ ପ୍ରଭୁ ହେ!

ଧନ୍ୟ ହେଲା ଏ' ଜୀବନ ।

ଜଣା ଅଜଣାରେ ଦୋଷା ଦୋଷ ଥିଲେ  

କ୍ଷମା କରିବ ଇଶ୍ଵର ,

ତୁମ ପାଦ ପଦ୍ମେ କୋଟି ଦଣ୍ଡବତ

ଋଣି ମୁଁ , ଜନ୍ମ ଜନ୍ମର ।