ଭଦ୍ରମୁଖା

ଦେଖିବାକୁ ଲାଗେ ନିଆରା ମଣିଷ

ହୃଦୟେ ଜହର ଘର

ଜାଣିବାକୁ କଷ୍ଟ ଲୁଚିରହିଥିବା

ଅସଲ ଚେହେରା ତାର ।

ବିଶ୍ୱାସରେ ବିଷ ଦେବାକୁ କଦାପି

ପଛ ଘୁଞ୍ଚା ଦିଏ ନାହିଁ

ତିଳେ ମାତ୍ର ନ ଭାବି ଅନ୍ୟର କଥା 

ଚକ୍ରବ୍ୟୁହ ରଚୁଥାଇ ।

ଭିନ୍ନ ଧରଣର ମଣିଷ ସେ ଅଟେ

ପ୍ରେମଭରା ପୃଥିବୀରେ

କୃତ୍ରିମ୍ ପ୍ରେମରେ ଫସାଇ ଅନ୍ୟଙ୍କୁ

ବିଶ୍ବାସକୁ ହତ୍ୟାକରେ ।

ଉପରେ ସୁନ୍ଦର ସରଳ ଚରିତ୍ର

ଅନ୍ତର କୁତ୍ସିତ ଅଟେ

ସଚ୍ଚୋଟ ପଣିଆ ଅଳପ ଦିନିଆ

ପ୍ରତିରୋଧ ସାଜେ ବାଟେ ।

ଅନ୍ୟର ଉନ୍ନତି ପାରେ ନାହିଁ ସହି

କୌଶଳେ ଟାଣଇ ଗୋଡ଼

ସଅଳ ହୁସିଆର ନ ହେଲେ ବନ୍ଧୁ

ବଦଳାଏ ନୂଆମୋଡ଼ । 

ଗୁଣ ଗାଉଥିବ ଅଖା ଧୋଉଥିବ

ଭାଳୁ ଥିବ କଥା ବସି

ଚାଲିଯିବ ଦିନେ ଭଦ୍ରମୁଖା ନର

ପିଠିରେ ଛୁରାକୁ ଭୂସି ।

ବୁଝେନି ସମ୍ପର୍କ ଗଢି ଚାଲେ ଖାଲି

ପାଇବାର ଛଳ କରି

ନିଜକୁ ହରାଏ ପାଇବାର ଆଶେ

ଛଳନାର ଅସ୍ତ୍ର ଧରି ।।