ଭାବାବେଗ

ମୋ ମନ ଅଗଣା ଉପବନେ ଦିନେ ଶିଶିର ଟୋପାଟେ ହୋଇ

ଝରିଥିଲ ତୁମେ ଅଭ୍ର ମୋତିର ଢଳଢଳ ଶୋଭା ନେଇ

   ତୁମରି ସଜଳ ମୁଖ

 ରକ୍ତ ଗୋଲାପର ରୂପର ମାଧୁରୀ ବିଞ୍ଚୁଥିଲା ଚଉପାଖ ।

ମୋ ହୃଦ କୁଞ୍ଜରେ କଞ୍ଜରେ କଞ୍ଜରେ କୋକିଳକଣ୍ଠୀ ଗୋ ଆସି

ପ୍ରୀତି ପିଆଲାରେ ଅଧରେ ମୋହର ଅମୃତ ଦେଲ ଗୋ ବର୍ଷି

  ତୁମରି ମଧୁର ଛୁଆଁ

ରଚିଗଲା ମୋର ହୃଦୟ କାନ୍ତାରେ ପ୍ରୀତି ପ୍ରଣୟର ନିଆଁ ।

ଶୁଷ୍କ ଜୀବନେ ବିଜନ ମରୁରେ ଅଳକାନନ୍ଦା ଗୋ ତୁମେ

ଫୁଟାଇଲ ଲକ୍ଷେ ଶତଦଳ ତୁମେ ନିର୍ଜନ ଏ ତନୁ ଭୂମେ

     ବଜାଇଲ ସାହାନାଇ

ହୃଦୟ ବେଳାକୁ ନୀଳନୟନା ଗୋ ଊର୍ମି ହୋଇ ଗଲ ଛୁଇଁ ।

ଫୁଙ୍ଗୁଳା ବକ୍ଷେ ମୋ ଘନକେଶୀ ତୁମେ ମେଘର ମହ୍ଲାର ରଚି

ଶିହରଣ ଭରି ଅବୟବେ ମମ ପୀୟୁଷ ଦେଲ ଗୋ ସିଞ୍ଚି

   ମୁକୁଳ କବରୀ ତବ

କୃଷ୍ଣଚୂଡାର ଦଳିତ ଆବେଗ ଆଣୁଥିଲା ଭାବାବେଗ ।

ବନ୍ଧନ ଆମ ଯୁଗଯୁଗ ପାଇଁ ରହିଗଲା ପରା ସଖୀ

ଚାଲୁଥିବା ପଥ ମୁକ୍ତିର ଦୁଆରେ ଏକ ହାତେ ଆନ ରଖି

   ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତର ପାଇଁ

ଏକ ହୋଇ ଆମେ ସରଜି ଯିବା ଗୋ ନନ୍ଦନ ବନର ଭୂଇଁ ।