ବଚନେ ନହୁଅ କୃପଣ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ପାଦେ ଲୟ ରଖି

ସତ୍ୟ ବଚନେ ହୁଅ ସୁଖି ।

କଣ୍ଠେ ଅଛନ୍ତି ବୀଣାପାଣି

ତାକୁ ତୋଷିବ ମନ ଜାଣି ।

ମିଥ୍ୟା ବୋଇଲେ ହେବ କଷ୍ଟ

ବଢିବ ସଦା ଭାଗ୍ୟେ ରିଷ୍ଟ ।

ଯଦି କରିବ ଶୁଭ ଚିନ୍ତା

ସାଜିବେ ହରି ହର୍ତ୍ତା କର୍ତ୍ତା ।

ଗର୍ତ୍ତ ଖୋଳିଲେ ଅନ୍ୟ ପାଇଁ

ତହିଁରେ ପଡେ ନିଜ ଦେହୀ ।

ସାଧୁଙ୍କୁ ଦେଇ ଅନ୍ନଦାନ 

ନକୁହ କଟୁକ୍ତି ବଚନ ।

ଲାଭ ନୋହିବ ଯାହା ଦେବ

ସମସ୍ତ ପାପ ଜଳେ ଯିବ ।

ଭାଷା ଯେ ସକଳ ଆଧାର

କରିବ ତାହାର ବିଚାର ।

ଯଦି ମୁଖରୁ ଯାଏ ଚାଲି 

ନଆସେ ହେଉ ଥିବ ଭାଳି ।

ଜନକ ଜନନୀର ପ୍ରତି

ଶ୍ରଦ୍ଧା ଭକ୍ତିରେ ରଖ ମତି ।

ଗୁରୁ ଯେ ପରମ ଈଶ୍ଵର

ବିନୟେ ସେବିବ ପୟର ।

ଅଜ୍ଞାନ ଶିଶୁ ବୁଝେ ଭାଷା

ସ୍ନେହ ଚୁମ୍ବନେ ଲିଭେ ତୃଷା ।

ଗର୍ବିତ ଅଂହକାରୀ ଜନ

ନବୁଝେ ହିତ ଭାଷା ଜ୍ଞାନ ।

ତାହାର ସମ୍ମୁଖେ ନରମି

ନକୁହ କେବେ ହେଁ ଗରମି ।

ଭାଷା ଯେ ଚରିତ୍ରର ମୂଳ

ବୁଝାଇ ବୋଲିବ ସରଳ ।

ରାଜା ପାଳିବେ ପ୍ରଜା ଯେବେ

ସର୍ବଦା ସନ୍ତାନ ସ୍ବଭାବେ ।

ମିଷ୍ଟ ବଚନେ କିଣି ନେଲେ

ରଣରେ ଶିର ଦେବେ ଭଲେ ।

ବୈଦ୍ୟରାଜାଙ୍କ ମଧୁ ବାଣୀ

ବ୍ୟାଧିରେ ଲାଗେ ସଂଜୀବନୀ ।

ପ୍ରିୟା ଯେ ପ୍ରେମେ ହୁଏ ବସ

ଭାଷାରେ ରଖ ସୁଧା ରସ ।

କ୍ରୟ ବିକ୍ରୟ ମଧୁରତା

ତେବେ ହାଟରେ ରୁହେ ସତ୍ତା ।

ତପସୀ ଆଚରିବ ଯେବେ

ସତ୍ୟ ଅସତ୍ୟ ଭାବି ନେବେ ।

ବୋଲିବ ନିତି ଧର୍ମ କଥା 

କେବେ ହେଁ ନଲଭିବ ବ୍ୟଥା ।

ଭାଷାରୁ ଜ୍ଞାନ ବୃଦ୍ଧି ପ୍ରାପ୍ତି

ଯେହ୍ନେ ଗଗନେ ରବି ଦୀପ୍ତି ।

ତୁକାରି କୁଭାଷା ପ୍ରୟୋଗେ

କୂମ୍ଭୀପାକରେ ପ୍ରାଣ ଭାଗେ ।

ବୋଲନ୍ତି ଜଗନ୍ନାଥ ଦାସ

ସର୍ବଦା ସତ୍ୟ ମିତ ଭାଷ ।