ବାତ୍ୟାର କୁପ୍ରଭାବ

ଜୀବନ୍ତ ପରିକା ଦୃଶ୍ୟମାନ ହୁଏ

ଅତୀତର କିଛି ସ୍ମୃତି

ଅଲିଭା ସ୍ଥାନକୁ କିଏବା ପୋଛିବ

ଦେଇ ତାର ସର୍ବ ଶକ୍ତି ।

ସମୟ ସ୍ରୋତରେ ଭାସମାନ ପ୍ରାଣ

ସଂଗେ ଧରି ଦୁଃଖ ସୁଖ

କେବେ ସମତଳେ କେବେ ସିନ୍ଧୁ ଜଳେ

କେବେ ଐଶ୍ଵର୍ଯ୍ୟର ଶିଖ ।

ଘାତ ପ୍ରତିଘାତ ସାଥୀ ସମ୍ମିଳନୀ

ଭୀମକାୟ ରୂପକାନ୍ତି

ଅଳନ ଦହନ ପୁଣି ପୟଶୁନ୍ୟ

ତାପରେ ବାତ୍ୟାର ଭୀତି ।

ଅତିଶୟ ଚିନ୍ତା ପ୍ରଳୟ ମଚାଏ

ଜ୍ଞାନ ଧ୍ୟାନ ମନ ଭାଙ୍ଗି

ଯେହ୍ନେ ବହୁ ଜଳ ଉଚ୍ଛୃଖଂଳିତରେ

ବନ୍ଧ ବାଡ ଯାଏ ଲଂଘି ।

ଗର୍ବ ଅହଙ୍କାର ଧରାଶାୟୀ ହୁଏ

ପାପର ପଙ୍କିଳ ଜଳେ

ବେନି ହସ୍ତ ଟେକି ଉପକାର ମାଗେ

ଦୃଶ୍ୟ ହୋନ୍ତି ଭାଗ୍ୟ ବଳେ ।

ଅଙ୍କା ବଙ୍କା ରାହା କେହି ନାହିଁ ସାହା

ସାଥୀ ମିଥ୍ୟା କଣ୍ଟା ଦ୍ରୁମ

ଭସାଇ ନିଏ ସେ ଅପନ୍ତରା ରାଜ୍ୟେ

ପୂର୍ଣ୍ଣ ନୁହେଁ ମନସ୍କାମ ।

କେତେ ଯେ ସପନ ଭବିଷ୍ୟତ ପାଇଁ

ମନରେ ସାଇତା ରୁହେ

ସେହି ଭାବନାର ସଫଳ ନିମନ୍ତେ

ବାତ୍ୟାର କି ଦେହ ସହେ ।

ଯେତକ ସଂପତ୍ତି ସମ୍ମୁଖୀନ ହୁଏ

ସାଉଁଟି ଏକତ୍ର କରେ

ଭଉଁରି ଖେଳାଇ ଉଲ୍ଲସିତ ମନେ

ଘେନି ଯାଏ ସିନ୍ଧୁ ତୀରେ ।

ଆନନ୍ଦିତ ମନେ ଆବେଗରେ ଭାସି

ନଦୀ ଯଦି ଚାଲି ଆସେ

ସେ ସୁଧା ବାରିକୁ ପାନ ନକରି କି

ଅମ୍ବୁଧି ରହିବ ଶୋଷେ ।

ଧରା ପୃଷ୍ଠେ ଯେବେ ପ୍ରଳୟ ରୂପରେ

ବାତ୍ୟା ଆଗମନ କରେ

ବୃକ୍ଷ କିବା ବକ୍ଷ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଭିତରେ

ବଞ୍ଚି ଥାଉ ଥାଉ ମରେ ।