ବାରାଙ୍ଗନା

ବାରାଙ୍ଗନା ବୋଲି କହଇ ସମାଜ

ଭାବିଲେ ତା' କଥା ସେ କି କାନ୍ଦନ୍ତା ,

ସେତିକି ପବିତ୍ର ନ ହୋଇଲେ ସିଏ

ତା' ଅଗଣା ମାଟି ପୂଜା ପାଆନ୍ତା ।(?)

କିଏ ସେ ବୁଝୁଛି ତା' ହୃଦ ବେଦନା

ନର ସ୍ବାର୍ଥ ପାଇଁ ବଳି ପଡ଼ଇ ,

ରାତ୍ରୀ ଅଭିସାର ଶେଯ ସ୍ବାର୍ଥ ସାଥି

ନର ପାଇଁ ବାରାଙ୍ଗନା ସାଜଇ ।

ଜନ୍ମରୁ ହୁଏନି କେହି ବାରାଙ୍ଗନା

କାହାର ଘରର ସେ ଯେ ତନୟା ,

ଏ ଦେହ ଲୋଭି ପୁରୁଷ ସମାଜ

ପାଇଁ ବେଶ୍ୟା ଧର୍ମ ପାଳେ ସେ କନ୍ୟା ....

ତା ' ଅଗଣା ମାଟି ମୁଠାଏ ନହେଲେ

ଦୁର୍ଗା ମାଆ ମଧ୍ଯ ଗଢ଼ା ହୁଏନି ,

ମୃଣ୍ମୟୀ ପ୍ରତିମା ବୁଝେ ଦୁଃଖ ସିନା

ଏ ଦୁନିଆ ତାର ଦୁଃଖ ବୁଝେନି ।

କେବେ ବିକି ଦିଏ ନିଜ ପରିବାର

କେବେ ପୁଣି ଜନ୍ମ ହୁଏ ସେଠାରେ,

ବେଶ୍ୟାଳୟ ତାର ଦେହ ଵିକେ ସିନା

ମନ ଭାଙ୍ଗିଯାଏ ପୁରୁଷ ଠାରେ ।

ପୁରୁଷ ଜାତିଟା ସଞ୍ଜମ ହୋଇଲେ

ବାରାଙ୍ଗନା କାହିଁ କିଏ ହୁଅନ୍ତା ?

ଦେହ କିଣା ବିକା ଟଙ୍କା ବଦଳରେ

ଆଶ୍ରମ ତନୟା ହୋଇ ପାରନ୍ତା ।

ଇଚ୍ଛା ଅନିଚ୍ଛାରେ ସାଜେ ବାରାଙ୍ଗନା

ଜୀବନ୍ତ ଦେଵୀ ସେ ନିଶ୍ଚେ ଅନନ୍ୟା ,

ପୁରୁଷ କାମନା ବାସନା ପୂରଣେ

ଭୋକ ଶାନ୍ତ କରେ ବିଚାରି କନ୍ୟା ।

ବାରାଙ୍ଗନା, ବେଶ୍ୟା , ଗଣିକା ସେ ଭୋଗ୍ୟା

କେବଳ ପୁରୁଷ ସମାଜ ପାଇଁ ,

କେତେ ବଳାତ୍କାର ହୁଅନ୍ତା କେଜାଣି

ନଥିଲେ ସମର୍ପି ଦେହକୁ ଛୁଇଁ ।

ଥରଟିଏ କେହି ପଚାରି ବୁଝିଛ

କାହିଁ ବାରାଙ୍ଗନା ହୋଇଛି ସେହି ,

ତା'ର ହାତ ଧରି ସିନ୍ଦୂର ପିନ୍ଧେଇ

ଘରେ ବଧୁ ରୂପେ ବରିଛ କେହି ।(?)

ବହୁତ ସହଜ ସଜେଇବା ବେଶ୍ୟା

ତା ଛାତିରେ ମଥା ରଖି ଶୋଇବା ,

ସେ ଛାତି ସ୍ପଦନେ ଶୁଣିଛକି କେହି

କେତେ କଷ୍ଟମୟ ତାର ବଞ୍ଚିବା ।

ଯୌବନ ଢଳିଲେ ସରିଯାଏ ତାର

ସଞ୍ଜ ହେଲେ ସାଜ ଶୃଙ୍ଗାର ବେଶ ,

ଭିକ୍ଷା ବୃତ୍ତି କରି ପେଟ ପୋଷିବାକୁ

ବାଧ୍ୟ କରିଥାଏ ତାର ବୟସ ।

ପୋକ, ମାଛି ପରି ମରିବାକୁ ହୁଏ

ଏହି ତାର ନିଜ ଆତ୍ମ କାହାଣୀ ,

କେହି ଭାବନ୍ତିନି ମରିଗଲା ପରେ

ଥିଲା ସେ କାହାର ଝିଅ , ଭଉଣୀ ।

ହେ! ପୁଙ୍ଗ ପୁରୁଷ ମଣିଷ ସମାଜ

ଥରଟେ ସାହାଯ୍ୟ ହାତ ବଢ଼େଇ ,

ଝିଅ ବା ' ଭଉଣୀ ଭଳିଆ ଭାବିକି 

କର୍ମ ପନ୍ଥା ଟିଏ ଦିଅ ଯୋଗେଇ ।

ନିଶ୍ଚେ ବଦଳିବ ସମାଜର ଛବି

ପେଟ ଲାଗି କେହି ହେବେନି ଛୋଟ ,

କାମନା ବାସନା ସଞ୍ଜମତା ହେଲେ

ପରିବର୍ତ୍ତନ ତ ହେବ ବିରାଟ ।

କବି ଲେଖୁଥିବ କଲମରେ ଖାଲି

ଏ ତ ମୃଗତୃଷ୍ଣା ସମ ଲାଗଇ ,

ଶିକ୍ଷା ଅନୁଷ୍ଠାନ ଅଧୁନା ସମାଜେ

ଦେହ ବ୍ୟାପାରରେ ଲିପ୍ତ ରହଇ ।

ବେଶ୍ୟାଳୟେ ସିନା ବେଶ୍ୟା ବସିଅଛି

ବାରାଙ୍ଗନା ନାମେ କଳଙ୍କ ବୋହି ,

ହଜାରେ ଗୋବିନ୍ଦ ଦେହ ବ୍ୟପାରରେ

କେତେ ନୀରିହାଙ୍କୁ ମାରନ୍ତି ସେହି ।

ଆତ୍ମା ତା' ପବିତ୍ର ଦେହ ଅପବିତ୍ର

କରୁଛି କିଏସେ କୁହ ହେ! ଭାଇ ,

ବାରାଙ୍ଗନା ହେଉ ଅବା ପୁରାଙ୍ଗନା 

ମଣିଷ ତ ସିଏ ପଶୁ ନୁହଁଇ ।

ଘୃଣାର ଭାଷା କି ତା ପାଇଁ ଲିଖିତ

ଥରୁଟେ ଭାବିବ ତା'ର ବେଦନା ,

ହୀନ ମନୋଭାବ ବଦଳେଇ ଦେଇ

ତାଙ୍କ ପ୍ରତି ରଖ ସମବେଦନା ।