ବାରାଙ୍ଗନା —୩

ଗଣଭୋଗ୍ୟା ସିଏ ଉପଭୋଗ୍ୟା ହୁଏ

ପରିଚୟ ତାର ବାରାଙ୍ଗନା ,

କାମୁକ ପୁରୁଷ ପ୍ରଣୟ ନିଶାରେ

ପୀରତିରେ ଜଳେ ପୁରାଙ୍ଗନା ।

ଦେହକୁ ବିକଇ ମନକୁ ତୁଟେଇ

ପ୍ରାପ୍ତି ପାଇଁ ମୁଦ୍ରା ଅଙ୍ଗୁରୀୟ ,

ରାତ୍ରୀ ଅଭିସାର ଠିକଣା ନିଜର

ସୌଦାଗର କିଣେ ତା ' ପ୍ରଣୟ ।

କାମନା ଅଗ୍ନିରେ ଭସ୍ମ ସେ ହୁଅଇ

ରାତି ଶେଷ ହେଲେ ସେ ଅଲୋଡ଼ା,

କାମ ସରିଗଲେ ଫିଙ୍ଗି ଦେଇଥାନ୍ତି

ସତେ କି ସେ ଅଯୋଗ୍ୟ କପଡ଼ା ।

ନୁହେଁ କଳୁଷିତ ଅବା ସେ ଦୂଷିତ

ପରିସ୍ଥିତିର ସେ ଦାସୀ ଟିଏ ,

କିଏ ଶୁଣେ ତାର କାହାଣୀ ଦୁଃଖର 

ସମସ୍ତଙ୍କ ମୁଖେ ବେଶ୍ୟା ସିଏ ।

କେବେ ପରିବାର କେବେ ବି ନିଜର

ପାଇଁ ବିକି ଦିଏ ଦେହ ତାର ,

ଲମ୍ପଟ ପୁରୁଷ ମରେ ନାହିଁ ଶୋଷ

ଖିନ୍ ଭିନ୍ କରେ ତା ଶରୀର ।

ଯୌବନ ସରିଲେ ସରିଯାଏ ଖେଳ

ପରିଚୟ ତାର ଯାଏ ଲୁଚି ,

ପୁରୁଷ କାମନା ଧୋଇ ଧାଇ ହେଇ

ଆରମ୍ଭ କରାଏ ନୂଆ ସୂଚୀ ।

ଆତ୍ମା ତା ପବିତ୍ର ଶରୀ ଅପବିତ୍ର

ତଥାପି ପବିତ୍ର ତା ଅଗଣା ,

ପୁରୁଷ ବିବେକ ଲଜ୍ୟା ତ୍ୟାଗ କରି

ସ୍ପର୍ଶ କରେ ତାକୁ ନାହିଁ ଜଣା ।

ସେଥିପାଇଁ ତାର ପବିତ୍ର ମାଟିରେ

ମୃଣ୍ମୟୀ ପ୍ରତିମା ଗଢ଼ା ହୁଏ ,

ପବିତ୍ର ବୋଲିତ ସ୍ଵୀକାରିଛି ମାଆ

ଆନ ସରି ତାର କିଏ ହୁଏ ।

ଜଗତ କଲ୍ୟାଣ ନିମନ୍ତେ ନିଜକୁ

ଆତ୍ମ ବଳିଦାନ ଦିଏ ସିଏ ,

କେତେ ବଳାତ୍କାର ନହେଲେ ହୁଅନ୍ତା

ତା ହିସାବ ବା ରଖିଛି କିଏ ।