ବାପା

ଅତି ଯତନରେ ଗେଲ ବସରରେ 

ପାଳିଥିଲ ବାପା ମୋତେ, 

ଆଦର୍ଶ ଜୀବନ ଦେଇଥିଲ ଦାନ 

ଦୁଃଖକଷ୍ଟ ସହି କେତେ |

ତୁମ ଆଦର୍ଶକୁ ପାଥେୟ କରି ମୁଁ 

ଚାଲୁଅଛି ବାଟ ସିନା, 

କେତେ ବାଧାବିଘ୍ନ କଣ୍ଟା ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ 

ପାଦ ମୋହର ଥକେନା |

ସହୁଛି କେତେମୁଁ ଜୀବନରେ ଦୁଃଖ 

ସବୁତ ତୁମକୁ ଜଣା, 

ବାହାଘର ପରେ ନାରୀ ଜୀବନରେ 

ବଦଳି ଯାଏ ଠିକଣା |

ନାହିଁ ଆଉ ସେଇ ସେନେହ ସରାଗ 

ଅଳି ଅଝଟର ଭାବ, 

ମଣିଷ ଏଠିତ ବଦଳି ଯାଇଛି 

ସବୁଥିରେ ଖୋଜେ ଲାଭ |

ପିତାଘରେ ବଢ଼ିଥିଲି ଯତନରେ 

ପତିଘରେ ମିଳେ ଦୁଃଖ, 

ସବୁ ସୁଖଶାନ୍ତି ଜଳାଞ୍ଜଳି ଦେଇ 

ବଦଳାଏ ରୂପରେଖ |

ଜନ୍ମରୁ ବିବାହ ଯେତେ ବ୍ୟବଧାନ 

ସେତିକି ପାଇଲି ଖୁସି, 

ଜଞ୍ଜାଳ ଭିତରେ ପେଷି ହେଇଗଲି 

ଦୁଃଖସହେ ହସିହସି |

ଫେରିବନି ଆଉ ସେଇ ପିଲାଦିନ 

ବାତ୍ସଲ୍ୟ ମମତାଭରା, 

ଜୀବନଟା ଲାଗେ ଦୁର୍ବିସହ ଏଠି 

କେଵେ ଛାଇ କେଵେ ଖରା |

ପିତାମାତା ସ୍ନେହ ସ୍ୱର୍ଗଠାରୁ ବଡ଼ 

ନାହିଁକିଛି ତାର ସମ, 

ଖୋଜିଗଲେ କାହିଁ ଶାନ୍ତି ନମିଳଇ 

ଜୀବନ ଲାଗେ ଦୁର୍ଗମ |

ତୁମସାଥେ ବାପା ଖୁସିର ମୁହୂର୍ତ୍ତ 

ପାଇବି ଅବା ମୁଁ କାହିଁ, 

ସମୟ ହାତରେ ବନ୍ଧା ମୋର ଭାଗ୍ୟ 

ଝୁରେ ତୁମ ସ୍ନେହ ପାଇଁ |