ବାଲିଘର

ଇଟା ଗୋଡି ବାଲି ସିମେଣ୍ଟରେ ସିନା

ତୋଳିହୁଏ ଅଟ୍ଟାଳିକା

ସେ ଅଟ୍ଟାଳିକାକୁ ଘର କହିବାକୁ

ମନରେ ପଶୁଛି ଦକା I

କେତେକାଳ ଧରି ବାଲିଘର ଟିଏ

ତୋଳୁଛି ସାଗର କୂଳେ

ସରି ପାରୁନାହିଁ ଏଯାଏ ସେଘର

ଆଖିରୁ ସପନ ସରେ I

ସେ ଘର ପାଇଁକି ହୃଦୟ କାନ୍ଦିଛି

ଲୁହରେ ଭରିଛି ଆଖି

ଜୀବନ ନଈରେ ପହଁରା ଶିଖିଛି

କୂଳ ପାରିନାହିଁ ଦେଖି I

ଅଧିର ହେଲାଣି ସାଗରର ଜଳ

ନାଚନ୍ତି ଲହରୀ ମାଳା

ସପନ ନଉକା ଟଳ ମଳ ହୁଏ

ସରେନାହିଁ ଘରତୋଳା I

ପ୍ରେମର ରଙ୍ଗରେ ରଙ୍ଗେଇବି ପ୍ରିୟା

ମୋ ସ୍ୱପ୍ନର ବାଲିଘର

ତୁମପାଇଁ ସେତ ଘର ହେବନାହିଁ

ହୋଇବ ସରଗ ପୁର I

ନିଜ ହାତରେ ମୁଁ ଶେଷ ସ୍ପର୍ଶ ଦେବି

ଦେଖିବେ ଜଗତ ଲୋକ

ଦେଖିବା ଲୋକତ ଚାହିଁ ରହିଥିବେ

ଭୁଲିଯିବେ ପେଟଭୋକ I

ବାଲି ନଅରରୁ ଯେଦିନ ଶୁଭିବ

ତୁମ ପ୍ରୀତିଭରା ସ୍ୱର

ନୀଳ ସାଗରରେ ଜୁଆର ଉଠିବ

ଛୁଇଁ ପାରିବନି କୂଳ I