Library
Profile
ଅତୃପ୍ତ ଆତ୍ମା
ଅତୃପ୍ତ ଆତ୍ମା
ଗାଁ ଶେଷ ମୁଣ୍ଡ ବରଗଛ ପାଖେ
ମଶାଣି ଯେ ରହିଅଛି
ସେଇ ଗଛରେ ଯେ ରହେ କିଏ ଜଣେ
ଲୋକ କଥା ଚାଲୁଅଛି
ଅତୃପ୍ତ ଆତ୍ମା ଯେ ସେଇଠି ରହିଛି
ଓହଳି ଯେ ରହିଥାଏ
ଗାଁ ଲୋକଙ୍କୁ ଯେ ଏକୁଟିଆ ଦେଖି
ପାଖକୁ ସେ ଟାଣିନିଏ
ଡାକୁଥାଏ ସିଏ ଶୁଣିବାକୁ ତାର
ଅତୃପ୍ତ କାହାଣୀ କଥା
କାହିଁ ସେ ହୋଇଛି ଅତୃପ୍ତ ଆତ୍ମା ଯେ
କହିବାକୁ ତାର ବ୍ୟଥା
ଅସମୟରେ ଯେ ମରିଗଲା ସିଏ
ଅଧୁରା ଇଚ୍ଛା ତା ଥିଲା
ସେଇ ଇଚ୍ଛା ପାଇଁ ଅତୃପ୍ତ ହୋଇସେ
ଆତ୍ମା ହୋଇ ରହିଗଲା
ଗାଁର ବୟସ୍କ ବୁଢା ଜଣେ ଲୋକ
କହୁଥାଏ ଛାତି ଟେକି
ତାହାରି ପାଖରୁ ଖସି ମୁଁ ଆସିଛି
ଦେଉଥାନ୍ତି କେତେ ସାକ୍ଷୀ
ଭେଣ୍ଡା ବୟସରେ ମରଣ ଯେ ହେଲା
ବିଧିର ବିଧାନ ଥିଲା
କେତେ ସ୍ୱପ୍ନ ସିଏ ନିଜ ପାଇଁ ତାର&nbs
p;
ଆଗୁଆ ସେ ଦେଖିଥିଲା
ମରିଗଲା ପରେ ଉପରକୁ ଆଉ
ସିଏ ଆଉ ଗଲା ନାହିଁ
ଅତୃପ୍ତ ହୋଇଣ ଏହିଠାରେ ରହି
କାହାକୁ ସେ ଛାଡେ ନାହିଁ
ମୁହଁ ସନ୍ଧ୍ୟା ଯେବେ ହୋଇ ଯାଇଥାଏ
ଛୁଆ ଭଳି କାନ୍ଦିଥାଏ
ବରଗଛ ଡାଳ ଧରିକି ହାତରେ
ଗଛକୁ ହଲାଉଥାଏ
ଯଦି କେବେ କିଏ ସେଇ ବାଟେ ଯାଏ
ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ଡାକୁଥାଏ
ଜଣଙ୍କ ଦେହରେ ପଶି ଥିଲା ବୋଲି
ବୁଢା ପୁଣି କହୁଥାଏ
ଶରୀର ଭିତରେ ପଶି ଯେ ତାହାର
ଇଚ୍ଛା ସବୁ କହୁଥାଏ
ଯେଉଁଦିନ ଯାଏଁ ପୁରୁଣ ନ ହେବ
ଯିବନି ସେ କହୁଥାଏ
ଶୁଣି ବୁଢା କଥା ଅତୃପ୍ତ ଆତ୍ମାର
ଲୋକ ଯେ ଡରି ଯାଆନ୍ତି
ସନ୍ଧ୍ୟା ବେଳେ କିଏ ଆସିଲେ ସେ ପାଖେ
ଡରି ପୁଣି ଯାଇଥାନ୍ତି
