ଅତୃପ୍ତ ଆତ୍ମା

ଗାଁ ଶେଷ ମୁଣ୍ଡ ବରଗଛ ପାଖେ

ମଶାଣି ଯେ ରହିଅଛି

ସେଇ ଗଛରେ ଯେ ରହେ କିଏ ଜଣେ

ଲୋକ କଥା ଚାଲୁଅଛି 

ଅତୃପ୍ତ ଆତ୍ମା ଯେ ସେଇଠି ରହିଛି

ଓହଳି ଯେ ରହିଥାଏ

ଗାଁ ଲୋକଙ୍କୁ ଯେ ଏକୁଟିଆ ଦେଖି

ପାଖକୁ ସେ ଟାଣିନିଏ 

ଡାକୁଥାଏ ସିଏ ଶୁଣିବାକୁ ତାର 

ଅତୃପ୍ତ କାହାଣୀ କଥା

କାହିଁ ସେ ହୋଇଛି ଅତୃପ୍ତ ଆତ୍ମା ଯେ

କହିବାକୁ ତାର ବ୍ୟଥା 

ଅସମୟରେ ଯେ ମରିଗଲା ସିଏ

ଅଧୁରା ଇଚ୍ଛା ତା ଥିଲା

ସେଇ ଇଚ୍ଛା ପାଇଁ ଅତୃପ୍ତ ହୋଇସେ

ଆତ୍ମା ହୋଇ ରହିଗଲା 

ଗାଁର ବୟସ୍କ ବୁଢା ଜଣେ ଲୋକ

କହୁଥାଏ ଛାତି ଟେକି

ତାହାରି ପାଖରୁ ଖସି ମୁଁ ଆସିଛି 

ଦେଉଥାନ୍ତି କେତେ ସାକ୍ଷୀ 

ଭେଣ୍ଡା ବୟସରେ ମରଣ ଯେ ହେଲା

ବିଧିର ବିଧାନ ଥିଲା

କେତେ ସ୍ୱପ୍ନ ସିଏ ନିଜ ପାଇଁ ତାର 

ଆଗୁଆ ସେ ଦେଖିଥିଲା 

ମରିଗଲା ପରେ ଉପରକୁ ଆଉ 

ସିଏ ଆଉ ଗଲା ନାହିଁ 

ଅତୃପ୍ତ ହୋଇଣ ଏହିଠାରେ ରହି 

କାହାକୁ ସେ ଛାଡେ ନାହିଁ 

ମୁହଁ ସନ୍ଧ୍ୟା ଯେବେ ହୋଇ ଯାଇଥାଏ 

ଛୁଆ ଭଳି କାନ୍ଦିଥାଏ 

ବରଗଛ ଡାଳ ଧରିକି ହାତରେ 

ଗଛକୁ ହଲାଉଥାଏ 

ଯଦି କେବେ କିଏ ସେଇ ବାଟେ ଯାଏ 

ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ଡାକୁଥାଏ 

ଜଣଙ୍କ ଦେହରେ ପଶି ଥିଲା ବୋଲି

ବୁଢା ପୁଣି କହୁଥାଏ 

ଶରୀର ଭିତରେ ପଶି ଯେ ତାହାର 

ଇଚ୍ଛା ସବୁ କହୁଥାଏ

ଯେଉଁଦିନ ଯାଏଁ ପୁରୁଣ ନ ହେବ

ଯିବନି ସେ କହୁଥାଏ 

ଶୁଣି ବୁଢା କଥା ଅତୃପ୍ତ ଆତ୍ମାର 

ଲୋକ ଯେ ଡରି ଯାଆନ୍ତି

ସନ୍ଧ୍ୟା ବେଳେ କିଏ ଆସିଲେ ସେ ପାଖେ

ଡରି ପୁଣି ଯାଇଥାନ୍ତି