ଅତୃପ୍ତ ଆତ୍ମା ......

କିଏ କହେ ମୃତ୍ୟୁ ପରେ ଆତ୍ମା ଘୁରି ବୁଲେ ,

ଖୋଜେ ଅପୂର୍ଣ୍ଣ କାମନାକୁ ତାର ଅଦୃଶ୍ୟ ଥାଇ ଭଲେ |

ସତ୍ୟ କିମ୍ବା ଏହା ଅସତ୍ୟ ହୁଅଇ ତର୍କ ବିତର୍କ ,

ଦୁନିଆରୁ ଚାଲିଯିବା ପରେ ହୁଏ ଖୋଜ ସେହି ସମ୍ପର୍କ |

ବିଚିତ୍ର ଏହି ଦୁନିୟା ,ବିଚିତ୍ର ଲାଗେ ଏହି ଚିନ୍ତାଧାରା

ଯାହା ବେଳେ ବେଳେ ବଦଳାଇ ଦିଏ ଜୀବନର ଧାରା |

କହିବା କିଏ ?ପୁଣି ଶୁଣିବବା କିଏ ?ସଭିଏଁ ଧୂରନ୍ଦର ,

ମୃତ୍ୟୁର ପରେ ମଧ୍ୟ କରନ୍ତି ବଡ ପତ୍ର ଅନ୍ତର |

ବଞ୍ଚିଥିବା ବେଳେ ଯେବେ ଦିଅନ୍ତି କେତେ ଦୁଃଖ ଯାତନା,

ସେତେବେଳେ କାହିଁକି ହଜିଥାଏ ତାଙ୍କରି ଏହି ମହତ ଚେତନା ?

କାଟୁ ଶବ୍ଦର ତୀର ବିନ୍ଧି କରନ୍ତି ଆତ୍ମାକୁ କ୍ଷତାକ୍ତ ,

ଆତ୍ମା ସିଏ ,ତାର ମୃତ୍ୟୁ ନାହିଁ ,ହୁଅଇ ଅତୃପ୍ତ |

ବଞ୍ଚିରହେ ମଣିଷ ଏଠାରେ ସେହି ଅତୃପ୍ତ ଆତ୍ମାକୁ ନେଇ ,

ମୃତ୍ୟୁ ତ ବହୁଦୂର ,ଘୁରିବୁଲେ ବଞ୍ଚିବାର ଆଶା ନେଇ |

କେତେ କେତେ କର୍ମ କରେ ଦୁନିଆରେ ପାପ ପୁଣ୍ୟର ,

ଖୋଜି ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ମାର୍ଗ ସିଏ ଖାଲି ତୃପ୍ତିର |

କେବେ କେହି ଅଜ୍ଞାନୀ ତାକୁ ଅତୃପ୍ତ ଆତ୍ମା କୁହଇ,

ଜାଣେନା ସିଏ ନିଜେ ଏକ ଅତୃପ୍ତ ଆତ୍ମା ଅଟଇ |

ବଡ ଦହଗଞ୍ଜ ହୁଏ ଆତ୍ମା ପାପୀ ଶରୀରରେ ଥାଇ

ସେଥିରୁ ମୁକ୍ତ ହେବା ଲାଗି ,ବିକଳେ ରହିଥାଏ ଚାହିଁ |

ଆତ୍ମା ସଭିଙ୍କର ଏହି ଦୁନିଆରେ ଏକ ସମାନ ଅଟଇ ,

ଖାଲି ପୁରୁଣା ଶରୀର ତ୍ୟାଗୀ ନୂତନ ଶରୀର ଖୋଜଇ |

ଏହି ପୁରାତନ ଛାଡି ନୂତନ ଶରୀର ଖୋଜିବା ମଧ୍ୟରେ ,

ସବୁ ପ୍ରିୟଜନ କରନ୍ତି ପ୍ରାର୍ଥନା ,ତାର ସଦ୍ଗତି କାମନାରେ |

ମୋହ ମାୟାର ମିଥ୍ୟା ବନ୍ଧନ ତାକୁ ଅତୃପ୍ତ କରିଥାଏ

ପାପୀ ମନ ତାକୁ ,ଅତୃପ୍ତ ଆତ୍ମା ଭାବି ଡରିଯାଏ |

ସତ୍ୟ କିନ୍ତୁ ବୁଝିବା, ମନୁଷ୍ୟ ପକ୍ଷେ କଷ୍ଟକର ହୁଏ ,

ଅତୃପ୍ତ ଆତ୍ମା କହି ,ଏକ ଆରକୁ ଲାଞ୍ଚନା ଦିଏ |

ଆତ୍ମାକୁ ନଚିହ୍ନି ,ପ୍ରକୁତରେ ଅତୃପ୍ତ ଆତ୍ମା କହି ହୁଅନ୍ତି ,

ପ୍ରକୁତ ଆତ୍ମାତୃପ୍ତିର ,ସ୍ୱାଦ କେହି ଅବା କି ଜାଣନ୍ତି ?