ଅସ୍ତ ସୂର୍ଯ୍ୟ

ଦୂର ଦିଗନ୍ତରେ ରକ୍ତାକ୍ତ ଅସ୍ତସୂର୍ଯ୍ୟ               

ଲୁଚିଯାଏ ସେ ଆକାଶ ର ଗଭୀରତାରେ,             

ଶୀତଳ ରଶ୍ମି ସାଙ୍ଗକୁ କିଛି ଅନ୍ତିମ ସୃତି               

ହଜିଯାଏ ଅନ୍ଧକାର ଛାଇରେ ।

ପୁଣି ଅପେକ୍ଷାରେ ଏ ମଣିଷ                       

ଏକ ନୂତନ ଆଶା ର କିରଣକୁ                   

ଅତିକ୍ରମ କରିବାପାଇଁ ସେ ଅନ୍ଧକାରର                

ନିସ୍ତବ୍ଧ ସମୟ ସୀମାକୁ ।

ଆଲିଙ୍ଗନ କରିବାକୁ ସେ                          

ନୂତନ ଆଲୋକ କୁ....                          

ଯାହା ଅପେକ୍ଷାରେ ଥାଏ ଏକ                     

ନୂତନ ସୂର୍ଯ୍ୟର ନୂତନ ଦିଗନ୍ତକୁ ।

ସମୟର ଚକ୍ରବ୍ୟୁହ ରେ ଏ ଅସ୍ତସୂର୍ୟ୍ଯ ବି                

ନିଜକୁ ହଜେଇଦିଏ ଭସା ବାଦଲ ରେ               

ରକ୍ତିମ ଆକାଶ ବି ହଜିଯାଏ                      

ଘନ କାର ଅନ୍ଧାରରେ ।