ଅସମାପିକା

ଲୁହରେ ବତୁରି ଯାଇଥିବା ଦୁଃଖର ମଞ୍ଜିରୁ 

ଗଛଟିଏ ହେଲା ଯେ - 

ତା' ଛାଇରେ ଉତୁରି ପାରିଲା ନାଇଁ 

ଓଠ ଉପରେ ସୁଖର ଚାରାଟିଏ ଆଉ 

ଆସିଲେ ଫଗୁଣ 

ମନେହେଲା ଆସିଛି ଶ୍ରାବଣ

ବର୍ତ୍ତମାନ ବି ଲେଉଟିଲା ନାଇଁ 

ଅତୀତର ରାସ୍ତାରୁ ଆଉ ॥

ଯେଉଁଠାରେ ଜଣାଥିଲା ଶେଷ ହେବ ଦୁଃଖ କଥା 

ଶେଷ ହେବ ଯାତନା 

ସେଇଠାରୁ ନୂଆ ହୋଇ 

ଅସରନ୍ତି ଗପ ଲମ୍ବି ଗଲା 

କହିଲା ବେଳକୁ ପୁଣି 

ବଢିଗଲା ହୃଦୟର ଭାର 

ସହିବାକୁ ଆଉ କରିହେଲା ନାହିଁ ମନା ॥

ନୂଆ ଜନ୍ମ ଆସିବା ଆଗରୁ 

ସମୟ ବି ପଡିଗଲା ଝୁଣ୍ଟି 

ଯେତେ ସୁଖ ମିଳିବାର ଥିଲା 

କେବେ ଆସି କେବେ ଚାଲି ଗଲା 

ଖୋଜିଲା ବେଳକୁ କିଛି ନାହିଁ 

ଖାଲି ପ୍ରତିଧ୍ୱନି ଶୁଭୁଛି ॥