ଅଶ୍ରୁମୋକ୍ଷଣ

ଏକାନ୍ତ କାନନେ    କନ୍ୟା ସୁନ୍ଦରୀର 

    ଅଶ୍ରୁମୋକ୍ଷଣ ଯେ ଶ୍ରୋତେ

କିମ୍ପା ଅଶ୍ରୁ ଧାର    କିମ୍ପା ନିଃସହାୟ 

     ଅଶ୍ରୁମୋକ୍ଷଣ ର ସ୍ଥିତେ ।

ଅଧିର ଚିତ୍କାର   କିମ୍ପାଇଁ ଯେ କର 

      ବିଷଣ୍ଣ ବଦନ ଘେନି

ଆପଦ ମସ୍ତକ    କ୍ଷତ ବିକ୍ଷତ ଯେ 

     ଶୋଚନୀୟ କ୍ଲେଶ ଧ୍ୱନି ।

ଗୁଳ୍ମ ବୃକ୍ଷର ଏ     ସ୍ପରଶ ଯେ ବହି 

     ଗ୍ରାହ୍ୟ କାନ୍ତ ଯେ ଲୋହିତ

ଅଙ୍ଗେ ଅଙ୍ଗେ ଘର୍ମ    ଘର୍ମାଦେ ଏ କିମ୍ପା 

    ବୃକ୍ଷ ମୂଳେ ଭୟଭିତ ।

ଚକିତ ଇକ୍ଷିଣ    କମୁଦ ସୁନ୍ଦରୀ  

     ଅଶ୍ରୁଳ ଅଜସ୍ର ଢାଳି

ବୋଲଇ ତରୁଣୀ    ବ୍ୟାଘ୍ର କୁ ଇକ୍ଷିଣ 

    ମୃତ୍ୟୁ ଆବୋରିବି ଭାଳି ।

ଭିତ ମାନସ ରେ    ଧାଇଁ ଆସି ମୁହିଁ  

     କାନନ ଅନ୍ତରେ ପଡେ

କିମ୍ପା ଆସୁଥିଲି    କାନନ ବିହରି 

    ଦିଗ ହରା ହୋଇପଡେ ।

କିଏ ତୁମ୍ଭେ ଯୁବ   ଦିଗଦର୍ଶକ ହେବ 

    କେମନ୍ତେ ଏ ଘଞ୍ଚ ବନେ

ଆସିଥିଲ କିମ୍ପା   କାନନ ଅନ୍ତରେ 

    ଭିତ ତୁମ୍ଭ ନାହିଁ ମନେ ।

ଅଧୋଂଶୁକ ଦେଖି    ଲାଗୁଛ କୁମାର 

      କୁହ ଅବା ସତ୍ୟ କିଏ

ମୁଁ ଅଟେ କୁମର    ରାଜ୍ୟ ଅଟେ ମୋର 

     ଆସିଛି ଶିକାର ପାଏଁ ।

ପଙ୍କଜ ନୟନୀ   କୁମଦ ହାସିନୀ 

    ଅଶ୍ରୁ ଏବେ ନେତ୍ରୁ ପୋଛ

ଭିତ କରନାହିଁ    ମୁଁ ଅଟେ ଯେ କ୍ଷଣି 

    ମୋର ଅଗ୍ରେ ବ୍ୟାଘ୍ର ତୁଚ୍ଛ ।

ରୌପ୍ୟ ଗ୍ରାହ୍ୟେ ତୁମ୍ଭ   କୃମି କୋଷଜ ଯେ 

        ତୁମ୍ଭ ପଟ୍ଟାନ୍ତର ନାହିଁ

ଆସ ସଖୀ ସଙ୍ଗେ    ଫେରିଯିବା ଆମ୍ଭେ 

       ସ୍ଵୟଂ ଗୃହ ମୁଖ ହୋଇ ।

ଅମୂଲ୍ୟ ହସିନୀ    ହାସ୍ୟ ମୁଖେ ଆଣି 

      କର ହସ୍ତେ ହସ୍ତ ଦିଅ

ଅଶ୍ଵେ ବେଗେ ନେବି   ଗ୍ରାମେ ଛଡ଼ାଇବି  

      ଗ୍ରାମ କେଉଁ ଦିଗେ କୁହ ।

ପ୍ରତ୍ୟାବର୍ତ୍ତନ ଯେ     ଗ୍ରାମଗ୍ରତେ କରୁ 

      ଗ୍ରାମେ ଠାବ ମୁହିଁ କରି

ବିଦାୟ ଦିଅ ଗୋ     କନ୍ୟା ସୁନ୍ଦରୀ ଯେ 

      ବିଦାୟ ନେଉଛି ଭାରି ।