ଅର୍ଦ୍ଧାଙ୍ଗିନୀ

ସିମନ୍ତେ ସିନ୍ଦୂର ଦିଶଇ ସୁନ୍ଦର

ସତେକି ସାଧବ ବୋହୂ

ଚୁପି ଚୁପି କୁହେ ପ୍ରିୟ ମନ ମୋହେ

କଥା କୋଇଲିର କୁହୁ ।

ପାଉଁଜି ଝଙ୍କାର ତୋଳେ ସାତସୁର

ରୁମ ଝୁମ ଚୁଡି ବାଜେ

ଓଢଣା ଫାଙ୍କରେ ବଧୁଲି ଓଠରେ

ଅଳପ ହସଇ ଲାଜେ ।

ପତି ଦୁଃଖେ ଦୁଃଖୀ, ପତି ସୁଖେ ସୁଖୀ

ପତି ବିନା ଗତି ନାହିଁ

ଟୋପାଏ ସିନ୍ଦୂର, ଦି'ପଟ ସଙ୍ଖାର

ବନ୍ଧନେ ବାନ୍ଧିଛି ବିହି ।

କେବେ ସାଜେ ବଧୂ, କେବେ ପୁଣି ବନ୍ଧୁ

କେବେ ସେ ସାଜେ ମାନସୀ

ବାର ଓଷା ବ୍ରତ କରେ ହୋଇ ପ୍ରୀତ

ପତିଙ୍କ ଶୁଭ ମନାସି ।

ତ୍ୟାଗର ପ୍ରତିମା ଅଟଇ ସେ ବାମା

ଭୁଲେ ନିଜ ହସ ,ଖୁସି

ଲିଭେ ଜଳି ଜଳି, ସତେ କି ଦୀପାଳି

ଅମା ଅନ୍ଧାର ବିନାଶି ।

ପତି ସୋହାଗିନୀ, ସେ ସହ ଗାମିନୀ 

ପ୍ରେୟସୀ ସେ ପ୍ରଣୟିନୀ

ପ୍ରେମ ପୂଜାରିଣୀ, ଜୀବନ ସଙ୍ଗିନୀ

ଅଟଇ ସେ ଅର୍ଦ୍ଧାଙ୍ଗିନୀ

ଅଟଇ ସେ ଅର୍ଦ୍ଧାଙ୍ଗିନୀ ।