ଅନୁତପ୍ତ ବହ୍ନି

ଝଡ ସିନା ଥମିଗଲା 

ଦେଇଗଲା ଅନେକ ଯନ୍ତ୍ରଣା

ଭୁଲି ହେଉନାହିଁ

ଅତୀତର ସ୍ମୃତି

ଅନୁତପ୍ତ ବହ୍ନିଶିଖା ଜ୍ୱାଳା ।

ପ୍ରତିକ୍ଷଣେ ଦିଏ

ଅସହ୍ୟ ବେଦନା

କାହିଁ କେଉଁ ଅପରାଧେ ?

ଭୋଗୁଛି ମୁଁ ଏ କାଳ ଦୁର୍ଦ୍ଦଶା ।

ଜଳି ଉଠେ ହୃଦୟର ଘର

ନାହିଁ କିନ୍ତୁ କେହି

କହିବାକୁ ଆହା ପଦେ

ଅନୁତପ୍ତ ପଥିକଟେ ମୁଁ ।

ଦିଗହରା ରାସ୍ତାର ଅଲକ୍ଷ୍ୟ ପଥରେ

ଅନାଇ ରହିଛି

ପାଇବାକୁ ପଥ ପଦପ୍ରଦର୍ଶକ

ଭୂଲିବାକୁ ଅତୀତ ସନ୍ତକ

ଲେଖିବାକୁ ନୂଆ ବର୍ତ୍ତମାନ ।