ଅନୁଭୂତି ଏକ ସ୍ନେହର

ସକାଳୁ ସକାଳୁ  ଭାରି ମନେ ପଡେ

ବାପା ହେ ତୁମରି କଥା

କେବେ ତ ଦେଇନ ମୋ ମନେ ଆଘାତ

କି ଅବା କଟୁକ୍ତି ବ୍ୟଥା ।

ଝିଅ ବୋଲି କେବେ ଭାବି ତ ନଥିଲ

ପୁତ୍ର ସମ ଥିଲ ପାଳି

ତୁମରି ବିୟୋଗେ ଝୁରେ ଏଇ ମନ

କେଉଁଠି କରିବି ଅଳି ।

ଖାଇବା ପୂର୍ବରୁ ଖୋଜୁଥିଲ ମୋତେ

ମୋ ଝିଅ କୁଆଡେ ଗଲା

ପେଟ ଭରି କରି ଖାଇଛି କି ନାହିଁ

ଅଧା ପେଟେ ରହି ଥିଲା ।

ମୋର ଅନ୍ତରାଳେ ଶତ୍ରୁ ଯେବେ କରେ

କପଟରେ ଷଡ଼ଯନ୍ତ୍ର

ସତର୍କ କରିଛ ଆଢୁଆଳେ ବସି

କର୍ଣ୍ଣେ ଦେଇ ଫୁସମନ୍ତ୍ର ।

ତୁମ ଇଶାରାକୁ ବୁଝି ତ ନଥିଲି 

ଭାଳୁଛି ଏବେ ମୁଁ ବସି

କାହିଁକି ମାନସେ  ସାଇତି ପାରିନି

ଏବେ ମୁଁ ହେଉଛି ଘୋଷି ।

ଆପଣାର ବୋଲି ଯାହାକୁ ଭାବିଲି

ଜୀବନେ ସାଜିଲେ କଣ୍ଟା

ତୁମରି ବିଛେଦ ଘାରୁଛି ବାପା ହେ

ଭାଙ୍ଗି ମୋର ଦମ୍ଭ ଅଣ୍ଟା ।

ସରଗ ପୁରରେ ସୁଖରେ ଥାଇ ହେ

ଦେଉ ଥାଅ ଆଶୀର୍ବାଦ

ମୋର ହାତ ଦୁଇ ସେବା କରୁ ଥାଉ

ତୁମରି ଅଦୃଶ୍ୟ ପାଦ ।