ଅନ୍ତର୍ବେଦନI

ଜନ୍ମ ଦେଇଥିଲା ଯିଏ ଆମକୁ 

କ୍ଷୀର ଦେଇ ବଢ଼େଇଲା 

ପେଟକୁ ଆଉଁସି ତୋରାଣି ପିଇ ସେ

ଆମକୁ ଖୁଆଉ ଥିଲା I

କାନ୍ଧରେ ପକେଇ ଥାପୁଡ଼େଇ ଦେଇ

ଜହ୍ନ ଦେଖେଉ ଥିଲା ଦିନେ 

ଆଜି ଭଙ୍ଗା ଘରେ ତାରା ଗଣୁଛି ସେ

ପାଖେ ନାହିଁ କେହି ଜଣେ I

ଜର ବାଧକରେ ଗୋଡ ଘସୁଥିଲା

ଓଷଧ ଖୁଆଉ ଥିଲା 

କାନି ପଣନ୍ତରେ ଘୋଡେଇ ଦେଇସେ

ଦିନରାତି ଜଗୁଥିଲା I

ସବୁ ଥାଇ ଆଜି ଅନାଥିନି ହେଲା

ପାଣି ଟୋପେ ନ ପାଇଲା 

ଝିଅଜୋଇଁ ପୁଅବୋହୂ ଥାଉଁଥାଉଁ

ଜନମ ତା ଧିକ ହେଲା I

ହାତ ଧରି ବାଟ ଚଳଉ ଥିଲାସେ

କଥା କହି ଶିଖେଇଲା 

ଆଦ୍ୟ ଗୁରୁ ହେଇ ପାଠ ସେ ପଢ଼େଇ

କେଡେ ବଡ଼ କରିଦେଲା I

କୋଳରେ କାଖେଇ ମୁଣ୍ଡରେ ମୁଣ୍ଡେଇ

କେତେ ତ୍ୟାଗ କରିଥିଲା 

ଅଳି ଅରଦଳି କେତେ ମାଡ଼ଗାଳି

ହସି ହସି ସହୁଥିଲା I

ସେହି ମାଐ ଆଜି ଲୁଚିକି କାନ୍ଦୁଚି 

କୁଳକିନାରା ପାଉନି 

ଅସହାୟ ହେଇ କରମ ନିନ୍ଦୁଚି

କାହିଁକି ପରାଣ ଯାଉନି I

ବୟସ ବାଧକ ବିଛଣାରେ ଶୋଇ

ମଳମୁତ୍ରେ ଭିଜୁଅଛି 

ସେଵା ସିନା ନାହିଁ ଓଷଧ ପାଇଁକି

ତାଟିଆ କାମୁଡି ହଉଛି I

ପୁଅଝିଅ ଧରି ଆଶା କରିଥିଲା

ବୁଢ଼ୀଦିନେ ସାହା ହେବେ 

ଘରେ ପଡିଗଲେ ପାଖେପାଖେ ରହି

ଯତନେ ମୋ ସେବା କରିବେ I

ସ୍ତ୍ରୀକୁ ସାଙ୍ଗରେ ନେଇ ଭଡା ଘରେ

ମଉଜରେ ପୁଅ ରହୁଚି 

ଅସନି ବୁଢ଼ୀଟା ମରୁନି କାହିଁକି

ଗନ୍ଧଉଚି ବୋହୁ କହୁଚି I

କେତେ ଆଶା ସବୁ ଆଶାରେ ରହିଲା

ହାତ ଗୋଡ଼ ନଚଳିଲା 

ଏକୁଟିଆ ଥାଇ ଅସହାୟା ହେଇ

ପଚିଷଢ଼ି ପ୍ରାଣଗଲା I

 ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ ଝୁଅ ପୁଅ ଜନ୍ମ ହେବା

ଏପରି ଯିଏ କରୁଥିବ 

ସୁଯୋଗ ଛାଡିଲେ ଆଉ ନପାଇବ

କରମକୁ ନିନ୍ଦୁଥିବ I

ସାରା ସଂସାରରେ "ମା -ବାପା" ପରି

ବଡ ଦେବା ଦେବୀ ନାହିଁ 

ଏକଥା ବୁଝିଲେ ତାଙ୍କୁ ସେବା କଲେ

ସର୍ବ କଲ୍ୟାଣ ହୁଅଇ I

ଜନମ ସାର୍ଥକ ହୁଅଇ I